Het eerste voorstel van Marike was véél te makkelijk en we vroegen naar een andere foto. Dat werd deze en die was verre van makkelijk, zoals de 'eregalerij' laat zien.
We staan hier in de Foeliestraat en als fotograaf Nico Swaager in januari 1930 tien meter achteruit was gelopen (deed hij toen hij deze foto maakte) was de brug #282 over de Rapenburgergracht er op gekomen en was het een stuk makkelijker geweest. Hij keek bij het maken van de foto richting Prins Hendrikkade. Het laatste pand is de zijgevel van het dubbele VOC-pakhuis dat er vandaag nog staat. Ook het grote pand links op de foto staat er nog.
Vergelijk ook nog even met de foto hieronder van na de sloop in 1965.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Anthony Kolder, Ria Scharn, Harald Advokaat, Anthony Kolder, Anneke Huijser, Aschwin Merks, Hans van Efferen, Mike Man, Jos Mol, Harry Snijder,
Fotoquiz: Rob's keuze
De keuzefoto betreft deze week een locatie buiten de Singelgracht.
We zijn hier voor de afwisseling eens buiten de Singelgracht, maar deze bouwaard zal u niet onbekend zijn. Nog even zoeken waar we precies zijn.
Dit was de originele foto zoals die in de Beeldbank staat. We moesten de tekst B.G. MUDDE wegpoetsen om er een quizfoto aan over te houden, want die tekst voert direct naar de oplossing. De overige opschriften trouwens na enig zoeken óók.
Wagenmaker Gerard Mudde uit Bennebroek vestigt zich rond 1885 in Amsterdam en begint in de Spuistraat een wagenmakerij. Die breidt snel uit met een rijtuigfabriek, een beklederij en een smederij (1897) in drie panden. Dit ontaard in een heus carrosseriebedrijf. Mudde had eind 19de eeuw de primeur met rijtuigen op luchtbanden. Rond die tijd betrok Mudde ook huizen aan de overkant van de Spuistraat rond het Klimopstraatje. Mudde breidde later succesvol uit met motorvoertuigen. In 1919 verhuisde Mudde naar de Veerstraat waar de firma het tot 1983 uithield.
Foto's: Stadsarchief Amsterdam; links Spuistraat oneven zijde, onder de even zijde
Goede oplossingen kwamen van Kees Huyser, Anneke Huijser, Jos Mol, Ria Scharn, Harald Advokaat, Otto Meyer, Harry Snijder, Mike Man, Arjen Lobach, Han Mannaert, Aschwin Merks, Hans van Efferen, Marike Muller, Adrie de Koning, Hans Olthof,
Heeft u ook een opvallende foto gevonden?
Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Het onderwerp kan zich zowel binnen als buiten de Singelgracht bevinden. Wij verwachten wel een niet alledaags beeld dat ook niet-buurtbewoners toch wel eens op het netvlies kregen. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b. Blijf sturen!
Fotoquiz Wat? Waar?
Waar deze foto gemaakt werd, welk water het is, u krijgt het cadeau van ons. Wij willen eigenlijk weten war die koepel in de verte bij hoort.
Dit is de hele foto en - hoe onduidelijk ook op de foto - daarop is zoveel van het Centraal Station, Prins Hendrikkade en de Hoofdbrug (#299) te herkennen dat dit deel er af moest. Dat de Schreierstoren er net niet opstaat wil NIET zeggen dat die oplossingen fout gerekend zijn. We kijken hier over het water van de Geldersekade richting IJ.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Anneke Huijser, Ria Scharn, Anthony Kolder, Harry Snijder, Mike Man, Pieter Klein, Arjen Lobach, Jos Mol, Aschwin Merks, Hans van Efferen, Marike Muller,
Met de camera op pad...
Een bekend gebouw in feestverpakking. U zult 't met de omringende gebouwen moeten doen.
Behalve de kenmerkende bocht in de straat hielp de firmanaam Bromet & Van Perlstein ook om het antwoord op deze opgave te vinden. Dit is de Kalverstraat en als u zover was gekomen viel ook de gevel van schuilkerk 't Boompje op nrs. 213-215 op.
Deze hele rij huizen viel onder de sloophamer voor het warenhuis van Vroom & Dreesmann.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Marike Muller, Kees Huyser, Anneke Huijser, Adrie de Koning, Peter Waagen, Jos Mol, Anthony Kolder, Otto Meyer, Herman Schim van der Loeff, Ria Scharn, Harald Advokaat, Harry Snijder, Mike Man, Arjen Lobach, Han Mannaert, Aschwin Merks, Hans van Efferen,
Hulp gevraagd...
De beschrijving weet te melden dat dit wijk 16 is. Dat zou Rapenburg zijn, waar ook de Oostelijke Eilanden onder vielen. Dat het ook om de Jodenbuurt zou gaan beperkt dat zich tot Rapenburg. Dat is al een heel eind, nietwaar? Gesteld natuurlijk dat dit allemaal klopt. Er staat ook dat dit fruitverkopers zijn, maar het lijkt meer op aardappelen.
U kunt de foto weer klikken voor de maximale resolutie.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Hulp gevraagd... en ook niet gekregen
Ook deze foto bleek te moeilijk. Een oplossing kwam niet.
Hulp kwam niet
Kijkt u ook niet elke week naar de weekkrant?
Aan de onderstaande uitnodiging lazen wij af dat niet iedereen nog elke week de krant ophaalt. Nadat we teleurgesteld de bestemming van de wandeling hadden gewijzigd, kwamen er tot deze week nog aanmeldingen van mensen die mee wilden wandelen. Om u methoden aan de hand te doen die als vervanging van de wekelijkse e-mail kunnen dienen, hebben wij vorige week een tekstbestand geplaatst met tips hoe u wekelijks herinnerd kunt worden. Klik hier om te lezen...
Een ieder die zich alsnog aanmeldde om de Sarphati-wandeling te lopen vragen wij of u mee wilt lopen langs de stadsmuur van 1544. We hebben uw aanmelding dan wel opnieuw nodig.
Wandelen langs de stadsmuur van 1544
Op vrijdag 7 oktober a.s. gaan we weer wandelen met een kleine groep geïnteresseerden onder leiding van Kees Boas. Die start voor het Centraalstation en loopt een relatief eenvoudige route: CS, Zeedijk, Schreierstoren, Geldersekade, Kloveniersburgwal, Munt, Singel, Nieuwendijk, Prins Hendrikkade en Damrak.
Voor wandelen
heb je op z'n minst droog weer nodig. Daarom houden we zaterdag 8 oktober als reservedatum voor als de vrijdag in het water valt. Bij voldoende aanmeldingen doen we de wandeling op woensdag 19 oktober nog eens over met een tweede ploeg.
Er zijn geen kosten verbonden aan deze wandeling. U kunt zich aanmelden voor 7 oktober en onder voorbehoud voor 19 oktober. Geef uw voorkeur aan in een e-mail naar ons.Als u zich al aangemeld heeft, hoeft dat niet opnieuw.
U kunt zich eventueel voorbereiden door onze PDF over de eerste 300 jaar van Amsterdam te lezen. Klik hier of de omslag.
redactioneel
Joseph Duport en zijn Salon des Variétés
Joseph Duport (??-1842), een in Frankrijk geboren joodse cafébaas, had een tapperij op de Nieuwendijk die in 1836 in vlammen opging. Hij huurde een ander café op Rokin 112, waar een klein podium stond waar de vorige eigenaar leden van het jeugdtheatergezelschap van David Leendert Bamberg – nota bene zelf kermisartiest – de kans gaf de praktijk te leren. Dat was een allegaartje geweest van opera, toneel tot acrobaten en jongleurs aan toe. Duport zag wel kansen om de omzet te verhogen door Amsterdam kennis te laten maken met vaudeville, omdat hij uit ervaring wist dat dit in Parijs miljoenen bezoekers per jaar trok. Hij liet het podium staan en noemde zijn etablissement Grand Salon des Variétés. Eerst één keer per week, op zondagavond, liet hij komedianten optreden en die avonden werd er 50 cent toegang gerekend. Dat bleek een drempel op te werpen waardoor mensen niet binnen kwamen en Duport bedacht een andere formule: entree 75 cent die volledig omgezet kon worden in vertering.
Op de aquarel van Pierre Tetar van Elven is de salon van Duport het meest linkse huis, dat tegenwoordig samen met Rokin 110 de zetel is van Arti et Amicitiae, maar met een nieuwe gevel voor beide panden
En zie…, het liep als een trein. Eén avond in de week werden er drie en het liep zo goed dat de eigenaar van het pand de huur wilde opschroeven. Maar Duport wist genoeg en opende in 1839 in de Nes op de hoek van de Kuiperssteeg een theatercafé dat hij Salon des Variétés noemde. Zijn formule handhaafde hij maar het café werd bijzaak. Er werd nu permanent opgetreden door entertainers uit alle disciplines. Vaudeville werd de hoofdmoot en daarmee trok hij publiek, ook als er die avond helemaal geen vaudeville te zien was. Nog een truc toverde hij uit zijn hoed: elke voorstelling begon tot een half uur te laat, zodat de bezoekers hun gratis drankjes allang verteerd hadden als het begon. En blijf dan maar op een droogje zitten...
Heel kunstminnend Amsterdam was gechoqueerd door dit vulgaire nieuwe amusement en kwam bij gelegenheid eens kijken om de walging op peil te houden. Na een tijdje had men het wel gezien en liet het variété over aan het publiek uit de lagere en middenklasse. Die voelde zich prettig bij de ongedwongen sfeer in de salon waar ze, behalve drinken, ook naar hartenlust mochten roken en heen en weer wandelen. Kom daar in de schouwburgen maar eens om! Duport wist ook toptalent Nathan Judels te contracteren en talenten uit andere disciplines zoals zanger Samuel Kapper, die het ook goed deed in de vaudeville.
In 1842 overleed Joseph Duport en nam zijn zoon Jean Eugène (1815-1882) de zaak over. Jean E. was zeker geen theaterman; hij stond geregistreerd als commissionair. Binnen de kortste keren had hij ruzie met zijn topartiesten over de optreden van Judels c.s. buiten de Salon om, met name de zomermaanden als de Salon gesloten was. Dan huurden ze een grote tent en trokken langs alle kermissen in het land, zoals variétéartiesten al eeuwen deden. Duport jr. vond dat zij in vaste dienst bij hem waren en eiste een deel van de recette, wat Judels pareerde met de eis dan in de directie opgenomen te worden. Dat leidde in 1844 tot een breuk en het vertrek van niet alleen Nathan Judels, maar ook van Samuel Kapper, Pierre Boas en Salomon van Biene. Dit gezelschap begon een eigen Salon des Variétés in de Amstelstraat en hadden zo mogelijk nog meer succes.
Links: Jean Eugène Duport (Theaterencyclopedie.nl)
Onder v.l.n.r.:
Nathan Judels (JoodsAmsterdam.nl) - Samuel Kapper en Salomon van Biene (Theaterencyclopedie.nl). Als u Pierre Boas in dit rijtje mist..., geen afbeelding van te vinden.
Het publiek maakte onderscheid tussen beide salons door ’t beestje een naam te geven: het werd de salon van Duport of die van Judels en Boas. De laatsten ook in omgekeerde volgorde. Zij hadden de formule van Duport een-op-een gekopieerd, maar verpachtten de bar aanvankelijk. De uitbater kreeg 15 cent voor elk ingeleverd kaartje. Er waren in beide salons ongeveer 300 zitplaatsen maar er werden tot wel 100 kaartjes meer verkocht en altijd volgden veel mensen de voorstelling staande, hangend aan de bar achter in de zaal bijvoorbeeld. De verschillen bleken door de achtergrond van de uitbaters; Duport was opgezet door een horeca-man en de drankomzet was belangrijker dan de kwaliteit van het gebodene, dat hij geheel op intuïtie contracteerde. Ook zijn zoon was eerder zakenman dan theaterman, alhoewel hij zijn best deed dat te verbloemen. Als beroep stond later ‘theaterdirecteur’ vermeld. Judels was een theaterdier, net als zijn compagnons, en bij hen lag het accent op de voorstelling. Hij en zijn compagnons hadden het klappen van de zweep geleerd bij gezelschappen als Dessauer en Bamberg en letten scherp op wat het publiek waardeerde. In de 60-er jaren van de 19de eeuw gingen zij zowaar over op opera en andere zangspelen.
Op de aquarel van Herman Misset is de salon van Judels en Boas het derde huis in de Amstelstraat
De salon in de Nes kreeg een voordeel toen de Nes de belangrijkste uitgaansstraat in de stad werd. Daardoor liepen mensen naar binnen die in de overige gelegenheden niets naar hun gading konden vinden. De salon van Duport nestelde zich qua kwaliteit duidelijk tussen het grote toneel en de vaudeville in. Hij trok daardoor een iets chiquer publiek. Een treffend voorbeeld daarvan is Maria Kleine-Gartman (1818-1885). Zij begon als leerling-toneelspeler in de Stadsschouwburg en kreeg daarna eeuwig bijrolletjes tot ze in 1846 vertrok naar de Salon des Variétés van Jean E. Duport. Daar werd ze een gevierde speelster en bleef er 10 jaar aan verbonden. Pas daarna vierde ze successen bij verschillende toneelgezelschappen, het laatst bij de Koninklijke Vereniging Het Nederlandsche Toneel, en werd in 1873 de eerste docente aan de Toneelschool in Amsterdam. In 1885 vierde zij haar 50-jarig toneeljubileum met een speciaal voor haar geschreven stuk waarmee ze met groot succes door het hele land optrad.
In 1861 trad het eigen gezelschap van Jean Duport voor 't laatst op en werd opgevolgd door het gezelschap van Van Ollefen & Haspels dat het in 1864 ook opgaf. Hubert Sauvlet probeerde het nog met een nieuw gezelschap dat afwisselend met het Hoogduits Toneel het theater bespeelde, maar eind 1867 sloot de Salon des Variétés definitief en werd het jaar erop afgebroken.
Op de litho het interieur van de salon van Duport in de Nes
De afbeeldingen bij dit artikel komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders vermeld
Column: Illustere zusteren -2
Er zijn veel stoere Mokumse zusteren. Omdat vaak mannen worden beschreven, doe ik nu eens vrouwen. Die zijn ook stoer en onontbeerlijk. Ook voor Amsterdam. Hier deel 2: Willeke Alberti & Margaret Kropholler. Ik was vroeger gek op de illustere lyrische operatenor en zanger van het levenslied, de oerjordanees Careltje Verbruggen, beter bekend als Willy Alberti; die had een heerlijke en gezellige muzikale dochter Willeke!
Zij zong van alles, al of niet met papa samen, haar liedjes zitten nog steeds in mijn geheugen (‘Spiegelbeeld vertel eens even’… luister maar eens naar YouTube) En…, ze zingt nog steeds!! Met name in bejaardenoorden e.d.
En…, de talentenvolle Willeke deed nog veel meer, zoals acteren in tv-series e.d.!
5.Willeke Alberti
Ach ja, wie heeft er nu géén Glossy?
Links Willekes Glossy.
Boekingen
Willeke treedt wekelijks op met haar band. Zowel op bedrijfsfeesten, privéfeesten als in de zorgcentra. Mijlpalen
In aanloop tot haar 75ste (!) verjaardag, stond Willeke Alberti zaterdag 5 en zondag 6 oktober 2019 twee keer
in een uitverkochte ‘AFAS Live’ te Amsterdam.
NB: Nog niet eerder had Willeke voor 12.000 fans opgetreden. Kleding
In samenwerking met Erna de Reuver heeft Willeke haar eigen kledinglijn. Fanpagina’s
Natuurlijk heeft Willeke veel fans die haar een warm hart toedragen. Bekijk daarom eens de fanpage op Facebook, zoek op WillekeAlbertiFanpagina.
Hieronder een authentieke jeugdkiek van Willeke en daarnaast een recente.
Willeke Alberti voortaan 'homo-oma' AMSTERDAM 2011 - Willeke Alberti zegt zich ieder jaar weer te verheugen op haar show tijdens de Gay Pride. Het homo-icoon stond zondag op het podium tijdens het slotfeest van het Amsterdamse evenement. "Het is een hele mooie traditie, ik kijk er altijd naar uit", vertelt Willeke aan Shownieuws. "Ik probeer altijd af te vallen en mijn mooiste jurk aan te doen." De 66-jarige zangeres wordt door velen 'homomoeder' genoemd, maar die titel is volgens haar achterhaald. "Zo langzamerhand ben ik oma. Ik ben oma van de gays!."
Bron: nu.nl/achterklap/
Linksboven:
Getekende fan-foto
Rechtsboven:
Willeke met vader, moeder en broertje
Links:
Willeke Alberti in de rol van Marleen Spaargaren in ‘De kleine waarheid’ (24 maart 1970). (Foto Wikipedia)
Oplossing raadplaat van week 37
De klokjes hangen op de hoek van de Kalverstraat en de Taksteeg. Je kan ze beluisteren op YouTube.
En… er verschijnen ook leuke poppetjes onder het carillon! Zie onder.
De volgende illustere puzzelaars stuurden goede oplossingen: Otto Meyer, Anneke Huijser, Jos Mol, Anthony Kolder, Adrie de Koning, Mike Man, Herman Schim van der Loeff, Hans van Efferen, Marike Muller, Aschwin Merks, Han Mannaert en Harry Snijder
Wat een leuk toeval is dit! Het carillon is daar gekomen na een verbouwing van de gevel van het perceel aldaar (het hoekgebouw was van juwelier Siebel) door een Mokumse illustere zuster, te weten Maggie Staal-Kropholler, beter bekend als de éérste Nederlandse vrouwelijke architect!
Margaret Staal-Kropholler
Nederlands eerste architecte (beetje stijl van de Amsterdamse School).
Zij verbouwde de winkel van Siebel in de Kalverstraat 121 met inbegrip van het carillonnetje.
Vanaf 1914 studeerde Margaret Staal-Kropholler aan het VHBO in Amsterdam, maar ze maakte de studie niet af. Toch wordt zij vaak beschouwd als Nederlands eerste architecte omdat ze in 1917 haar eerste zelfstandige werken realiseerde. Staal-Kropholler vond vrouwen vooral geschikt om woonhuizen te ontwerpen, en bouwde zelf villa’s in de stijl van de Amsterdamse School. Ze had daarbij speciale aandacht voor de wensen van huisvrouwen en ontwierp ook interieurs en meubelen.
Bron: atria.nl
6. Margaret Staal-Kropholler
Margaret Kropholler, deze Haarlemse werd in 1891 geboren en gold als de eerste vrouwelijke architect van Nederland, en dat was te zien aan haar bouwkunst. Die was sterk geëmancipeerd. Op 15 november 1966 overleed zij te Amsterdam als Maggie Staal-Kropholler, zij trouwde met Jan Staal en zag haar rol als huisvrouw als even belangrijk als die van architecte waarbij zij voor de vrouw een zo praktisch en comfortabel mogelijke bouwstijl hanteerde. Haar vader was makelaar, haar moeder een Schotse huisvrouw, vandaar ook dat zij thuis 'Maggie' (op zijn Engels uitgesproken) werd genoemd, Margaret had vier broers en zusters waarvan Jacob de bekendste is. Hij was zeer intelligent die zonder enige opleiding de mooiste gebouwen ontwierp die ook nog daadwerkelijk gebouwd werden. Jacobs' zakelijke partner was Jan Staal, toen Margaret bij hen stage liep viel ze tegen de zin van broer Jacob in voor de charmes van Jan die 13 jaar ouder was. Toch trouwden het stel waarop de samenwerking tussen de twee vrienden na de zoveelste ruzie eindigde. Jacob sprak pas weer met zijn zus toen Jan Staal dertig jaar later overleed. Margaret en Jan begonnen hun eigen architectenbureau aan de Weteringschans waar ze ook gingen wonen. Een van de opmerkelijkste bouwsels van de twee is de wolkenkrabber aan het Amsterdamse Victorieplein waar de hand van Margaret duidelijk zichtbaar is vanwege het prettige wooncomfort waarbij overduidelijk aan de moderne huisvrouw is gedacht. De woningen zijn praktisch, comfortabel, kindvriendelijk en gemakkelijk schoon te houden. Zo was er in iedere kamer elektriciteit om een stofzuiger in te kunnen pluggen, dat was tot op dat moment nauwelijks iets waar bouwkundigen bij stil hadden gestaan.
Deze bouwstijl wordt dikwijls in één adem genoemd met Berlage als zijnde de veruit belangrijkste vertegenwoordiger en grondlegger ervan. De Amsterdamse School is een moderne stijl van bouwen die zich kenmerkt door imposante modellen en fantastische vormen, vaak versieringen. Margaret 'tekende' in 1921 voor een groot bouwproject in de Holendrechtstraat, een onderdeel van Berlages 'Plan Zuid' in de Rivierenbuurt. Reeds in 1914 presenteerde Berlage zijn plan om langwerpige woningblokken met rechte straten te bouwen. Zo ontstonden de 'nieuwe' wijken Rivieren-, Stadion-, en Apollobuurt tussen 1917 en 1925, maar ook een deel van de Pijp behoort tot Plan Zuid. Het contrast tussen de 'oude' en de 'Nieuwe Pijp' zijn goed zichtbaar als je door de buurt loopt. Ga vanaf de Albert Cuypstraat door de Van Woustraat richting de Ceintuurbaan, steek die over en loop de Rijnstraat in, je ziet langzaamaan de overgang van oud- naar nieuwbouw. De Beurs van Berlage wordt door velen gezien als onderdeel van de Amsterdamse School wat zeker niet zo is.
Wat minstens even zo interessant is, is dat het echtpaar Staal verantwoordelijk was voor de bouw van de Beurs van Rotterdam. Hoewel Margaret het soms moeilijk heeft weet zij zich ook tijdens de oorlog goed staande te houden. Tijdens en na de wederopbouw legt zij zich meer en meer toe op het ontwerpen van gevels, zeg maar het verfraaien ervan. Er is geen land waar zoveel carillons hangen dan in Nederland, 181. Ter vergelijking, in Frankrijk hangen er maar twintig, in België 90 en in de Verenigde Staten 160, terwijl dat land toch 250 maal groter is dan Nederland. In het zeer Katholieke Ierland is maar één carillon te vinden, in Cobh in de provincie York. Maar er is ook geen stad in de hele wereld waar zoveel carillons te vinden zijn als in Amsterdam, namelijk negen van de dus ruim 180 die ons land rijk is. De meesten dateren uit de zeventiende eeuw. De Westertoren, Zuidertoren, Vrije Universiteit, Munttoren, Plein 1940-1945, Oudekerkstoren en het Paleis op De Dam laten bij grote regelmaat hun klokken klinken.
Een minder bekend maar daardoor niet minder interessant carillon bevindt zich in de Kalverstraat. In 1963 wilde juwelier Siebel hun filiaal in de Kalverstraat 123 uitbreiden, de Taksteeg in, daarvoor moest een pand worden gesloopt, maar de gemeente keurde de plannen niet goed. Daarop schakelde Siebel in 1965 Margaret in om het oude pand in de plannen te betrekken. Dat werd wel in orde bevonden en de verbouwing annex uitbreiding kon gerealiseerd worden. In de gevel van dit pand zit iets bijzonders dat door het ontwerp van Margaret aan importantie won en vandaag de dag nog steeds te zien en te horen is. Onder het uit twaalf klokken bestaande carillon zit iets unieks. Als het kleine carillon speelt komen er figuurtjes tevoorschijn die normaal achter een wandje verscholen blijven. De ruitertjes rijden voorbij en als het carillon stopt verdwijnen ze weer.
Bron: mokums.nl
NASCHRIFT
Leuk die muurcarillons. In Duitsland zag ik een mooie in Goslar en in Hameln.
Ik stel voor dat, net zoals sommigen het Paleis voor Volksvlijt of de toren op de Nieuwe Kerk willen bouwen/herbouwen/afbouwen, dat we een muurcarillon maken op het Koninklijk Paleis Damzijde. Met beroemde Mokumers erop! Leuker dan die hotdogkarren en geldzeurders. Wie is voor?
Nieuwe raadplaat voor week 39
Zitbanken te Amsterdam. Draadloze apparaten zoals smartphones, tablets, kun je op het zitvlak opladen.
Waar staan deze banken die werken op solar-energie?
Woensdag 27 september 1922 - Tijdens de Jaarbeurs voor Huishoudelijke Artikelen in het Paleis voor Volksvlijt is er een schoonheidswedstrijd voor baby's [sic]. Op de foto ziet u de moeders die hun spruit tentoon stellen waarna een jury de mooiste baby zal kiezen.
Foto:
[SFA022829175], Het Leven, Spaarnestad Photo
Vrijdag 29 september 1922 - In de Korte Hoogstraat in Rotterdam is een jong paartje - beide 17 jaar - door de politie aangehouden en naar Amsterdam overgebracht om aan de Amsterdamse collega's uitgeleverd te worden. De jonge bankbediende had een ondertekende maar verder blanco cheque van zijn werkgever gestolen en ingevuld op zijn naam met een bedrag van ƒ5000. Bij een andere bank had hij het bedrag geïnd en met zijn vriendin was hij het bedrag aan het doordraaien. Hij had voor ƒ450 een motorrijwiel gekocht en naar Rotterdam vertrokken. Zij was met de trein nagekomen en nu waren ze in Rotterdam aan het 'shoppen'. In de Korte Hoogstraat kreeg een winkelier argwaan toen de jongen met een portefeuille pronkte waar een dik pak bankbiljetten in te zien was. De jongen vroeg of hij zijn motor een paar uur achter de winkel mocht stallen terwijl beiden nog wat verder ging met inkopen doen. Bij terugkomst was een hoofdagent van de Rotterdamse politie aanwezig die vroeg de papieren bij de motorfiets te tonen, wat niet mogelijk bleek. Daarop werd het paartje meegenomen naar het politiebureau waar snel de aap uit de mouw kwam. Zij wilden uiteindelijk naar Engeland reizen om daar te trouwen. In plaats daarvan ging de reis naar Amsterdam terug waar de politie hen opwachtte.
Komkommertijd..., dat zeiden we toch al?!
Oude afleveringen
Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2022. De keuze 2014 t/m 2021 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.
Zij zong van alles, al of niet met papa samen, haar liedjes zitten nog steeds in mijn geheugen (‘Spiegelbeeld vertel eens even’… luister maar eens naar 
