Digitaal weekblad Theo Bakker's Domein

De illustere ziekenhuizen te Mokum waren Binnengasthuis en Buitengasthuis (Wilhelminagasthuis). Later bouwde men in de Bijlmer (AMC) en elders vierkante glazen blokkendozen. Je bezocht een patiënt en onderwijl keek je vanaf de veertiende verdieping over de hele Bijlmer en omstreken. Het was wat onpersoonlijker en sterieler allemaal. In mijn jeugd werd ik meestal juist in zo’n ouderwets ziekenhuis midden in het oude centrum behandeld. Ik herinner me een slagaderlijke bloeding aan mijn pols (ik was acht jaar) die ik had opgelopen door een kapotte ruit. Mijn buurman had tegenwoordigheid van geest genoeg om met een riem of stropdas mijn arm af te binden ten einde de bloedfontein tijdelijk te stoppen en in zijn auto (gelukkig had buurman een auto!) naar het Binnengasthuis in de Amsterdamse binnenstad te scheuren waar de wond werd gereinigd en van krammen werd voorzien. Vele jaren later bezocht ik in hetzelfde ziekenhuis mijn opa die was geopereerd aan zijn darmen; later bezweek hij aan de aandoeningen. Op zich waren dat gezellige bezoekjes en de oud-stedelijke omgeving en inrichting werkten daaraan mee. Je kon opa, buitengekomen, via het raam gewoon nog even extra gedagzwaaien. In het Wilhelminagasthuis werden in mijn jeugd mijn tonsillen geknipt (mijn amandelen gepeld heette dat; een betwijfelbare exercitie, maar het was in die tijd usance geworden; veel later bleek pas dat een en ander vaak onnodig was).
Daar ik een nogal driftig en onhanteerbaar baasje was en mijn vader zeker wist dat als ie de waarheid vertelde over het komende medische ongemak, dat ik dan weg zou schieten en mijzelve dagenlang onvindbaar zou verstoppen, nam hij mij zogenaamd mee voor een gezellig tramritje met beloftes over spekkies bij Jamin, doch bij de halte nabij het Wilhelminacomplex, kwam de aap uit de mouw, en moest hij me meetrekken. In het ziekenhuis praatten de artsen op me in en omdat de genezing na het pellen sneller zou gaan, en pijnlozer zou zijn, door vooral ijsjes te consumeren, zoals de artsen opwierpen, was ik wat eerder om.

Ik kreeg een kapje op mijn neus en mond en daar stroomde een kub lachgas vrolijk mijn luchtwegen binnen, waardoor ik buitenwesten raakte, ik in zware dromen belandde en de chirurg zijn knipgereedschap kon ontsmetten. Ik werd wakker toen ik door twee verplegers een trappetje werd afgedragen maar voor fysiek verzet had ik geen krachten meer. Ik proefde warm bloed achter in mijn keel en besloot me over te geven aan nieuwe dromen. Jaren later was ik weer ter plaatse. Ik was van vier meter hoogte op mijn neus gevallen en het onderste neusbotje was naar boven opgeschoven en had het bovenste neusbotje in twee delen gespleten en die twee delen positioneerden zich bij mijn neusgaten waardoor ademen door de neus niet meer ging. Heel apart. Dat vonden ook de chirurgen en dus werd ik aan de hand meegevoerd om aan alle chirurgen en artsen in opleiding mijn unieke verwonding te tonen. Het Wilhelminagasthuis werd toen net verbouwd, waardoor kleine operatietjes in houten noodkamertjes achter een stoffen gordijn werden gedaan. Hup, daar ging kleine Gijsbreght wederom aan de lachgas en daar begonnen de heren chirurgen aan mijn voorgevel te beitelen; dat werd ik me goed gewaar daar de lachgas halverwege was uitgewerkt en het beitelen gewoon doorging. Mijn vader had het er moeilijk mee, want die hoorde vanachter het gordijn mijn door merg en been gaande geblèr en geschreeuw en dacht er het zijne van. Na de operatie moest ik wekenlang de neusluchtgangen openhouden door ze vol met watten te proppen, hetgeen verklevingen en vastgroeiingen moest tegengaan. De neus was na een paar maanden bijna optimaal, op een scheef tussenschot na, dat na vijfenzestig jaar nog steeds voor mijn linkerneusgat bungelt.

Waar is dit?

Welke brug is dit?

Waar staan deze meisjes? welke brug?

Welke twee straatnamen stonden op de borden?

Weet u waar dit is?

Waar vinden we deze twee ambachtelijke collega's?