Gelukkig, eindelijk weer een normale opgave..., zonder mist.

De vragen zijn:

Welke straat is dit?

Die geweldige rij dezelfde klokgevels horen tezamen.

Wat verbergt zich achter die rij identieke geveltjes?

Oplossingen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

.
Dit soort puzzels is ook voor ons een uitdaging. Hebben wij het wel bij 't goede eind? Met de kennis van Olaf Horn en een overtuigende foto als rugdekking durven wij het aan.

Deze lijn 6 ging in 1977 de route Stadionplein-Plantage rijden: Stadionplein-Amstelveenseweg-Overtoom-Leidsebosje-Leidseplein-Weteringschans-Sarphatistraat-Roetersstraat-Plantage Kerklaan-Plantage Doklaan-Plantage Parklaan.
De lijn 6 ervóór werd in 1942 opgeheven toen dit type tram nog niet bestond en na 1980 heeft de 6 nooit meer het stadion aangedaan. U zag het bordje achter het raam van de bestuurder toch wel?
Wat velen over het hoofd hebben gezien, is de - weliswaar vaste - brug waar de tram tegenop rijdt. Het zoeken langs de route kon dus beperkt worden tot een flauwe bocht die precies op een brug eindigt. Dan komt u uiteindelijk uit op de dubbele bocht in de Roetersstraat tussen de bruggen over de Nieuwe Achtergracht en de Nieuwe Prinsengracht. Links is een gebouw in neo-renaissance dat solitair staat, d.w.z. niet in een rooilijn aan de straat. Daarachter is bebouwing te zien met er tussen een open ruimte die van de straat gescheiden is door een heg en een hek. Wij suggereerden niet voor niets dat u het contrast sterk moest verhogen om dit soort details waar te kunnen nemen.

Links staat het oude scheikundig laboratorium van de UvA en midden achter de tram het gebouw van het Mathematisch Instituut. De foto hiernaast, gedateerd 1972, bevestigt meteen dat er toen een tramhalte op dit deel van de Roetersstraat was, alleen in 1972 niet in gebruik dus zonder haltepaal. U kunt de foto klikken voor de maximale resolutie.

Let u ook even op de takken van de bomen? Vooral die van de tweede boom zijn opvallend en gelijk aan die op de quizfoto.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Onder: Google Street View

Goede oplossingen kwamen van Mike Man, Jos Mol en Ria Scharn. Alle andere inzenders bedankt voor de pogingen.

De keuzefoto betreft deze week een locatie buiten de Singelgracht.

Normaal stellen we u niet bloot aan zomaar een huis in zomaar een straat. Deze villa staat echter op een bijzondere plek en zou u best wel eens opgevallen kunnen zijn.

Wat is het adres van deze stadsvilla?

Laat het ons weten via deze link

Foto: Theo Bakker (pd)

Ook al kan je hier niet doorlopen, dit beeld blijkt vertrouwd genoeg voor wie hier ooit was.
We zijn hier op de Westelijke Eilanden en het water is de Smallepadsgracht tussen Prinseneilandsgracht en Zoutkeetsgracht. Links de achterkanten van huizen aan de Planciusstraat, rechts pakhuizen op het Realeneiland en in de verte de Zoutkeetsgracht.

Foto's: Theo Bakker (pd)

Goede oplossingen kwamen van Anneke Huijser, Mike Man, Louis Olivier, Stefan Lemaire, Arjen Lobach, Anthony Kolder, Fanta Voogd, Leo van der Meer, Ria Scharn, Dirk Fuite, Harald Advokaat, Han Mannaert, Jaap Schoen, Herman Schim van der Loeff, Marike Muller, Ron Poelgeest, Harry Snijder, Jos Mol, Kees Valentijn, Peter van der Putten, Aschwin Merks, Hans van Efferen, Wim Huissen,

Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Het onderwerp kan zich zowel binnen als buiten de Singelgracht bevinden. Wij verwachten wel een niet alledaags beeld dat ook niet-buurtbewoners toch wel eens op het netvlies kregen. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b. Blijf sturen!

Een prachtig setje halsgevels. De vragen zijn:

Wat is het adres van dit koppeltje gevels?

Wij zien een steeg met nog wel een blauw naambord maar wel al een hek ervoor.

Hoe heet de steeg die rechts daarvan begint?

Laat het ons weten via deze link

Foto: Theo Bakker (pd)

De bebouwing aan de rechterkant van deze steeg moest u op het juiste spoor brengen; het is de Dominicuskerk met de voorkant aan de Spuistraat en de achterzijde aan deze Teerketelsteeg. Dan is het duidelijk dat we hier naar het noorden kijken richting Kattengat met zijn groene bomen.
De valkuil was te vermoeden dat dit de Koggestraat zou zijn met aan twee kanten keus uit groene bomen: Singel en Kattengat. Ook is het minder waarschijnlijk dat u zicht hebt op het Singel vanuit de Teerketelsteeg.
Jammer! Haal toch een plattegrond erbij om het antwoord te controleren.

Foto: Theo Bakker (pd)

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Anthony Kolder, Fanta Voogd, Ria Scharn, Peter Makkes, Mike Man, Hans Goedhart, André de Raaij, Peter Waagen, Hans Olthof, Kees Valentijn, Harald Advokaat, Han Mannaert, Jos Mol, Aschwin Merks, Marike Muller, Anneke Huijser,

Lente is 't al maar ook de zomer zal komen. Onze vraag van deze week:

Waar is dit?

Laat het ons weten via deze link

Foto: Theo Bakker (pd)

Architect Jan Gratama scharrelde in 1941 uit hoeken en gaten bouwfragmenten bij elkaar om dit pandje Oudeschans 39 te restaureren, dwars tegen de Kok-doctrine in dat een restauratie de bestaande toestand moest volgen en niet terugbrengen van wat ooit geweest was of nog erger: een reconstructie. Wij lieten eerder zien dat dit zelfs vereniging Hendrick de Keyser te ver ging en café Papeneiland zijn trapgevels teruggaf. De foto werd op de Keizersbrug (#286) gemaakt.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Anneke Huijser, Mike Man, Fons Baede, Arjen Lobach, Fanta Voogd, Anthony Kolder, Leo van der Meer, Ria Scharn, Dirk Fuite, Harry Snijder, Jos Mol, Han Mannaert, Frank Mulkens, Herman Schim van der Loeff, Kees Valentijn, Marike Muller, Adrie de Koning, Aschwin Merks, Hans van Efferen,

.
Van het verbleekte origineel zult u nauwelijks chocola kunnen maken. Daarom hebben we de trukendoos even opengetrokken om meer details tevoorschijn te toveren. Misschien lukt het dan?
Let u op de nogal steile helling naar de bruggen en de extreem hoge dubbele stoep iets rechts van het midden?

Waar is dit?

U kunt beide foto's weer klikken voor de maximale resolutie. Bovenstaande rechts-klikken en downloaden.

Laat het ons horen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

.
Wij rekenden al niet meer op een oplossing van dit vraagstuk tot Paul Graalman met het antwoord kwam. De foto gaf niet veel prijs van de achtergrond door overbelichting. Het hekje rond een opening in het wegdek t.p.v. het souterrain van Noordermarkt 43, langs de zijgevel aan de Westerstraat, gaf voor Paul de doorslag. Café Winkel heeft de gaten dichtgemaakt om er terrassen van te maken, maar ramen en deur zijn er nog steeds. De paal tegen het hekwerk was van een eveneens verdwenen bovenleiding voor tramlijn 20.
Spijker op de kop, de tol werd doormidden gekliefd door Paul Graalman.

Foto's: Stadsarchief Amsterdam

.
Kees Valentijn vond nog een foto van het hekwerk met een hond voor de deur. Die is en passant ook opgelost maar Kees vond er geen locatie bij.

Dat er ooit een tram door de Westerstraat heeft gereden, dat is helemaal weggezakt. Het kan ook bijna niet dat iemand van ons hem ooit in de Westerstraat heeft gezien. Lijn 20 reed vanaf 1922 zeven jaar lang de route Cornelis Troostplein-Noordermarkt via Weteringschans en Marnixstraat. In 1929 dus verlegd en in 1932 opgeheven. Nog twee keer werd het lijnnummer ingezet op steeds wisselende trajecten maar steeds weer opgeheven, de laatste keer in 2002.

Foto: Collectie J.M. de Kok via amsterdamsetrams.nl

...de titel van deze foto die verwondering wekte. Hij is genomen in het Laboratorium voor de Artsenijbereidkunde op de Kloveniersburgwal: Dubbelportret van twee dames (sic). Deze vergissing is reeds doorgegeven aan de Beeldbank maar zou het niet leuk zijn als we ook nog de namen van de heren konden doorgeven? Al was het er maar één.

Laat het ons weten via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

...de Vondelkerk. Die staat niet in Stadsdeel Zuid maar in Stadsdeel West. Niet de Overtoom is de grens, maar de westzijde van het Vondelpark. Waarvan akte.

redactioneel

Het onderwijs in Amsterdam werd door een aantal Gemeentelijke Verordeningen bijgestuurd om de problemen in de stad te pareren, soms anders dan in de rest van Nederland. Afgezien van de wijzigingen die na de Wet op het Lager Onderwijs van 1878 volgden (zie vorige aflevering), zien we op ontwerpen voor scholen kleine lokaaltjes voor Bijzonder Onderwijs gereserveerd worden. Na de opening van de 28ste school der Eerste Klasse waren alle wachtlijsten opgelost.
In 1902 volgde nog een verordening waarbij het maximale aantal leerlingen per school en per klas werd vastgesteld. De scholen der Eerste Klasse telden nu zes leerjaren tot de maximum leeftijd van 14 jaar. Scholen der Tweede en Derde Klasse kregen vervolgklassen ter voorbereiding op hoger onderwijs, met onderwijs in vreemde talen en algemene geschiedenis. Het begrip schoolmeester werd ingewisseld voor de term 'onderwijzer'.

In 1907 werd gebroken met de standsverschillen in het onderwijs. De scholen van Eerste en Tweede Klasse werden per 1 januari 1908 samengevoegd tot scholen voor Gewoon Lager Onderwijs (GLO). De hogere klassen (3 en 4) vormden samen het Uitgebreid Lager Onderwijs (ULO). Sommige scholen werden voor deze nieuwe schoolvorm ingericht en ook werden er ULO-scholen gebouwd. De particuliere scholen, meestal confessionele, volgden deze voorbeelden. Deze scholen voorzagen in zeven leerjaren. De voorbereidende leerjaren op scholen van de vroegere Eerste en Tweede Klasse vervielen in het GLO.

.
Op de GLO-scholen werd voortaan schoolgeld geheven naar het inkomen van de ouders, te beginnen in 1908 met een schaal van ƒ0,06 tot ƒ0,20 p/week. Er was nu budget voor onderwijs; schoolgebouwen verbeterden, het salaris van onderwijzers verbeterde en het aantal van hen nam toe. De rol van kwekelingen (foto links uit 1903) in het onderwijs werd terug gedrukt, alles voor een betere kwaliteit van het onderwijs.

Wij weten allemaal dat "het onderwijs" ook na deze wijziging niet stilstond. De belangrijkste wijziging was de herziening van de onderwijswet door minister Cals, toen MAVO, HAVO en VWO werden ingevoerd. Maar dat is nog geen geschiedenis...

De afbeeldingen komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Zoals ik u in een ander verband vorige week berichtte, verzeilde ik maandag 14 maart j.l. in een lezing over jenever-productie in Weesp. Christian Pfeiffer, die de lezing hield, is ook de molenaar van molen De Vriendschap in Weesp. Zelf had Christian al ontdekt dat die molen uit Amsterdam afkomstig is. Hij heeft ook laten vaststellen hoe oud de houtconstructie van zijn molen is. Door dendrochronologisch onderzoek (jaarringen-onderzoek) is voor hem een jaartal van 1684 vastgesteld. Nu zat Christian met een stel gaten in de geschiedenis.

De molen stond tussen 1845 en 1889 in de Zaagmolenbuurt, aan de Voorweg om precies te zijn. In 1844 kocht de eigenaar P. van Slooten van de houtzaagmolen De Wip een bestaande volmolen De Eendracht. Hij bouwde die op zijn molenwerf weer op en nam ´m in 1845 in gebruik. In 1852 verkocht hij de paltrokmolen De Wip en ging alleen met De Eendracht verder. Een volmolen bewerkt wolweefsel door het in met chemicaliën gevulde stenen bakken met hamers-stampers te kloppen. De structuur van het weefsel vervilt al doende en is beter wind/ en waterdicht geworden. Het is een bewerking die in de lakenindustrie thuishoort. Populair was het resultaat bij zeelieden en brandweermensen.
In 1879 kreeg de molen een stoommachine en in 1884 werd het wiekenstelsel van De Eendracht verwijderd.
In de Zaagmolenbuurt verdwenen de resterende molens voor de uitleg van de Frederik Hendrikbuurt.

Foto: weespermolens.org

.
Op deze kadasterkaart van 1881 staat precies aangegeven wat het grote probleem met De Eendracht was. Het tracé van de Van Oldenbarneveldtgracht is al aangegeven, er waren zelfs al huizen gebouwd aan de kade erlangs en de molen (pijl) met zijn bijgebouwen stond hopeloos in de weg. Niet alleen de gracht, die tot de Kostverlorenvaart doorgetrokken moest worden, kon niet gegraven worden, ook het restant van de huizen aan de kade kon niet gebouwd worden. De molenwerven waren door de stad in 1636 gratis aan houtzagers ter beschikking gesteld, maar het stadsbestuur was zo kortzichtig geweest deze werf voor ƒ900 aan de toenmalige eigenaar te verkopen. Er moest dus onteigend en dus onderhandeld worden. De molen was inmiddels in andere handen overgegaan en eigenaar Schrikker sleepte er een voordeeltje uit.

.
Bij Raadsbesluit 18-09-1889 werd de overeenkomst met deze Schrikker gepubliceerd, dat hij De Eendracht, woonhuis, schuren en arbeidershuisjes zou afbreken en van zijn 1590 m2 grond 673,5 m2 aan de stad af zou staan zodat het stratenplan verder gerooid kon worden.  In ruil daarvoor kreeg hij 236,5 m2 bouwgrond aan de Van Oldenbarneveldtkade, met een tegenwaarde van ƒ6622 (ƒ28 p/m2). Dit maakte dat in 1891 de rest van de huizen aan de Van Oldenbarneveldtkade (15-29) gebouwd konden worden.
De gracht verder graven lukte maar gedeeltelijk omdat er nog een molen in de weg stond: De Jager (foto).

.
In 1899 brandde in Weesp korenmolen De Vriendschap volledig af. In 1900 werd op het fundament van deze molen de uit Amsterdam afkomstige De Eendracht opgebouwd en tegelijk omgebouwd tot korenmolen. Omdat De Vriendschap naast een houtzaagmolen De Eendragt stond, was het duidelijk dat De Eendracht zijn naam niet kon behouden en werd opnieuw De Vriendschap gedoopt (Molendatabase 738, Ten Bruggencatenr. 00693). Christian vroeg zich af waar de molen tussen 1889 en 1900 gebleven was; was die zolang in Amsterdam blijven staan? Ik kon dat probleem oplossen door hem te wijzen dat sinds Leeghwater's vinding van de demontabele watermolen de houten balkconstructie door pen-en-gat constructie demontabel was. De molen was al eens afgebroken en in 1845 aan de Voorweg opnieuw opgebouwd. Hij zou zelfs op het overgebleven grondstuk in Amsterdam in opslag gelegen kunnen hebben want ter plaatse werd in de Frederik Hendrikstraat lang niet gebouwd (zie foto).

.
Moeilijker is de vraag te beantwoorden waar De Eendracht vandaan kwam toen hij in 1845 op de Voorweg werd opgebouwd. Als de constructie op 1684 geschat wordt, heeft hij gegarandeerd ergens gestaan. Daar ben ik nog even zoet mee. Dat wordt een analyse van elke gesloopte molen in 1844 of eerder. En het is helemaal niet zeker dat dit ergens in Noord-Holland was, want de molen heeft een Vlaamse vang die in Noord-Holland niet gebruikelijk was.
Molen De Vrienschap is eigendom van de eigenaar van wipmolen 't Haantje, ook een bekende in Amsterdam. Deze wipmolen stond aan de Boerenwetering als De Stamper. Dat was ooit een marmerslijpmolen en later loodwitmolen om in 1820 veplaatst te worden naar Weesp.

Foto: weespermolens.org

De afbeeldingen komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Opa Dirk uit de Kamillestraat was mijn Opa van vaders kant en hij stamde uit een geslacht van huisschilders uit De Rijp. In de Kamillestraat laadde hij dagelijks zijn kar c.q. bakfiets vol met verfpotten, kwasten en schuurpapier en toog naar de gehuchten Ransdorp, Schellingwou, Nieuwendam, Durgerdam, Holysloot etc. en schelde overal aan bij boerderijen, dorpshuizen en pastories die wel een verfje op de kozijnen konden hebben. Mijn vader ging vaak mee en na de lagere school was hij hét schildershulpje, zo ging dat in die dagen. Opa Dirk smeerde er een fris verfje op, maar had geen grote studies verricht ten einde wat professioneler in het ambt te staan. Mijn vader, later Ome Ko genaamd, werd later fietsenhersteller bij de PTT in de fietsenkelder in de Raadhuisstraat hoek Spuistraat en klom nog later op tot schilder c.q. letterschilder op de schilderzolder van de PTT. Hij volgde op advies van zijn bazen een meestercursus schilderen/letterschilderen om kwaliteit te kunnen leveren. Hij leerde daar ook restaureren en het zogeheten marmeren en sausen (zie verder). In zijn vrije tijd maakte hij pentekeningen en schilderijtjes en beschilderde hij melkbussen, klompen, wasborden en bij de vuilnisbak gevonden kastjes met Hindelooper groen of rood, incluis de bekende bloemdecoraties. Hij reed langs de noordhollandse boerderijen en verkocht genoemde zaken en/of pentekeningen van de betreffende stulpen aan de boeren. Toen hij jarenlang op de schilderzolder had gewerkt, kreeg hij van de PTT een baantje in de buitenlucht. Met een autootje van de PTT reden Ome Ko en zijn collega Eling, bijgenaamd Ome Piet, dagelijks door Noord Holland om de bekende PTT-brievenbussen te ontroesten, in de grondverf en aflakverf te zetten, alsmede de witte lettertjes aan te scherpen. Met mooi weer kwam Ome Ko met een gebruinde kop en doorgewaaide lokken thuis. Dát waren nog eens dagen! Ikzelf was een verwoed ornithofiel. Mijn vader (Ome Ko) nam me een keer mee naar een kennis Meneer Driessen in de Kanaalstraat 24. Mijn mond viel open van verbazing. In het huis van Meneer Driessen was elke wand van elke kamer benut om glazen vitrines neer te zetten.

Daarin de vele duizenden door Meneer Driessen opgezette vogels die naar mij keken. Zittende vogels, hangende en vliegende vogels. Een steenarend die was gestikt in een konijn in de Bergense duinen, opgezet met konijn en al, maar ook musjes die net uit het ei uit de dakgoot waren gevallen. Op de benedenverdieping tientallen door Meneer Driessen gemaakte schilderijen met als onderwerp…, ja ja, de Nederlandse watervogels en andere waterdiertjes. Allemaal levensecht. In een kuip dreef een dood zwijn in de formaline. Die ging ie binnenkort opzetten. En ik? Ik had thuis een dode vlaamse gaai (garrulus glandarius), gekregen van de vriend van mijn oudste broer, die een jachtvergunning had. Die mocht ik de volgende keer meenemen, dan zou Meneer Driessen hem voor een vriendenprijsje opzetten. En dat deed ie. Ik was apetrots en de gaai heeft jarenlang bij mij op een tafeltje gestaan tot het stof en de huiskatten hem begonnen aan te vreten. In een tijdschrift over Artis, zag ik een reportage over de taxidermisten van Artis, te weten opzetters, preparateurs…, en warempel een heel stuk over Meneer Driessen die een van de betere opzetters van vogels was. Hij gaf in het stuk aan dat bij elke vogel zich weer een moeilijkheidje aandiende. Zo scheen het moeilijkste vogeltje om op te zetten de houtsnip te zijn, vanwege zijn dunne velletje. Meneer Driessen werd veel gevraagd, ook vanwege zijn schitterende vaardigheden in de fijnschilderkunst en restauratie-werkzaamheden. Hij was de laatste tijd dagelijks in het Koninklijk Paleis op de Dam te vinden, waar hij deuren en panelen e.d. onder handen nam, ze moesten weer glimmen en glinsteren. Hij wist dat Ome Ko ook prima kon fijnschilderen en na een tijdje werd Ome Ko gevraagd Meneer Driessen te assisteren. Mijn vader (Ome Ko) was in elke lunchpauze en na zijn werk te vinden in het Paleis dat vlak tegenover zijn werklocatie (PTT-hoofdkantoor) lag en hij heeft heel wat oranje roosjes op de deuren geschilderd met een nummer erop, en ook bladgoud aangebracht op plafondranden e.d. Ik was wel trots op hem. Jaren na zijn dood liep ik meerdere malen door het Paleis voor een rondleiding en dan stond de gids te oreren naast zo’n fraaie deur, en ik wist wie de decoratie op de deur had gemaakt. Mijn vader, Ome Ko!

Ome Ko, de Vader van Gijsbreght, op de Schilderzolder van het toenmalige PTT-Hoofdpostkantoor (nu ‘Magna Plaza’)

Onder: Brievenbussen onderhouden en opnieuw rood, wit en goud schilderen

Boven: Paleis op de Dam / In 'de rode salon'. Deuren met bloemtrossen en guirlandes
Foto's: travel.nl

Links: Oranje Roos met kamernummer 78 door Ome Ko opnieuw geschilderd

Onder: De taxidermist aan het werk met de Garrulus Glandarius
Foto's: bosenfauna.nl

.
Erik Winkler, krulletterspecialist, sierglasspecialist etc.
Schitterend….. Dat is Erik Winkler. Erik Winkler is de enige glaskunstenaar in Nederland die rijkelijk gedecoreerde glaskunst maakt volgens ambachtelijke technieken zoals vergulden, verzilveren, handschilderen, glasetsen en hout- en marmerimitaties.
Waar komt die interesse voor ambachtelijke technieken vandaan? Daarvoor gaan we even terug in de tijd. In 1972 werd hij in Amsterdam geboren. Zijn ouders lieten hem al vroeg kennismaken met geschiedenis, kunst en architectuur door hem tijdens vakanties mee te nemen naar musea, landhuizen, kerken en kathedralen.

.
Zo leerde hij al op jonge leeftijd schoonheid, vakmanschap en kunst waarderen. Daarnaast keek hij van jongs af aan over zijn vader’s schouder mee als deze voor zijn werk aan het vergulden, decoratie schilderen of zeefdrukken was. Zo kreeg Erik de liefde voor schitterende dingen dus met de paplepel ingegoten.
Zijn tweede interesse in scheikunde bracht hem op de faculteit Chemie aan de Universiteit van Amsterdam. Hoewel die materie hem mateloos boeide, en nog steeds boeit, zag hij zichzelf niet als chemicus in een laboratorium werken. Dit resulteerde in een studieswitch en na een jaar chemie besloot Erik over te stappen naar Kunstgeschiedenis. In 1999 studeerde hij af op het onderwerp ‘Middeleeuwen en Renaissance’ en sindsdien mag hij zich doctorandus in de ‘kunsthistorie en archeologie’ noemen.

.
Na zijn afstuderen heeft hij samen met zijn broer het familiebedrijf ‘Dekoratie Studio Ferry Winkler’ van zijn ouders overgenomen. Een bedrijf dat al meer dan 35 jaar gespecialiseerd is in allerlei verschillende reclamediensten: van autoreclame tot gevelborden en van spandoeken tot full colour printing. Binnen de studio is hij onder andere verantwoordelijk voor (grafisch) ontwerp, productie en montage. Hoewel hij dat uitdagend werk vindt, wilde hij toch meer. Erik is de mening toegedaan, en velen met hem, dat wij in verkwistingseconomie leven waar veel producten door inferieure kwaliteit, mede door gebrek aan kennis van ambachten, na enkele jaren al in de vuilnisbak belanden. Erik wil daarom monumentale objecten en decoraties maken. Zaken die nog vele eeuwen meegaan en bewonderd zullen worden.

De afgelopen jaren heeft hij zich bekwaamd in verschillende technieken waaronder vergulden, verzilveren, glasetsen, schilderen, parelmoer inleggen en vele, vele andere ambachtelijke decoratietechnieken. Avonden, nachten, maanden en jaren heeft hij besteed aan onderzoek, studie en cursussen. Om zich in de praktijk te scholen heeft hij diverse opleidingen in het buitenland gevolgd, waaronder Canada, USA, Groot-Brittannië, Duitsland en Tsjechië. Al deze verworven kennis en vaardigheden past hij nu toe in zijn kunstwerken.

Lees meer...

Schitterend werk
Zijn werk is het best te omschrijven als kunstige glasjuwelen voor aan de muur, zowel toegepast in een klassieke als moderne stijl. U zult zien dat het handwerk is waar veel tijd aan besteed is. Uniek van stijl, met aandacht voor detail.
U wilt dus genieten van hedendaagse glaskunst in een ambachtelijk jasje van goud, zilver en parelmoer? Bij ‘Schitterend’ is schitterende glaskunst te koop en te bewonderen. Erik Winkler heet u van harte welkom!

Lees ook artikel in Het Parool

Bekijk het boek bij Lecturis

De afbeeldingen bij deze column komen uit de eigen schoenendoos of de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Nieuwe raadplaat voor week 13

De vragen zijn:

Wáár vinden we deze steen?

Hoe luidt het onderschrift?

Welke beroepsgroep gebruikte graag deze voorstelling?

Laat ons uw antwoorden op de drie vragen weten via deze link

Oplossing raadplaat week 12

De Kinderhof - Muzenplein
'meisje met bloemen, kat en vogel' door Frits van Hall - 1931 

Foto: buitenbeeldinbeeld.nl

Lees en bekijk meer via deze link

Inzenders met de bijna ‘juiste’ c.q. juiste oplossing waren: Mike Man, Ria Luijben, Milan van Tuin, Adrie de Koning, Harald Advokaat,  Anthony Kolder, Anneke Huijser, Jos Mol, R. de Rijk, Philip Schmit, Han Mannaert, Hans Goedhart, Eduard Schut, Herman Schim van der Loeff, Anneke Kröner, Maaike de Graaf, Hans Olthof, Kees Huyser, Marike Muller, Jan Six van Hillegom, Hans van Efferen en Tom Tand.

PS ( ter specificatie): Milan zei: Jaap Kaas is de maker, maar dát is fout. Adrie, Han en Hans v.E zeiden: Theo Vos, ook dát is fout. Harald, Anneke H, Philip, Hans O, Eduard, Jan Six en Anneke K zeiden: Hildo Krop, maar dát is ook fout. Tot slot: Jos Mol noemde alleen de plek, niét de maker.

.
Aan het einde van de jaren twintig ontstond er onvrede over de monopolie-positie van Hildo Krop (1884-1970) bij collega beeldhouwers. Waarschijnlijk gaf de afdeling Kunstzaken daarom aan negen kunstenaars de opdracht een beeld te maken voor het Muzenplein. Deze beelden kwamen te staan aan de waterkant, op een muur die de twee bruggen (419 en 420) verbindt. Allen zijn afbeeldingen van kinderen met een stuk speelgoed of een dier. Een kind met vis op de schouders (Marinus Vreugde), een meisje met een bal (Hubert van Lith), een meisje met een kat op haar schouder (Loes Bijerman), een meisje met een kat en een vogel (Frits van Hall), een meisje met poppen (Willem IJzerdraat), een meisje met een lam (Frans Werner), een meisje met een slakkenhuis (Theo Vos), een meisje met een hondje (Jaap Kaas) en een kind met een bizonkop (Jan Trapman). Het eerste en het laatste beeldhouwwerk zijn sluitstenen van de muur waar de beelden op staan. Ondanks dat negen kunstenaars aan deze reeks hebben gewerkt is het wel een geheel geworden.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

De afbeeldingen bij deze column komen uit de eigen schoenendoos of de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Vrijdag 31 maart 1922 - De vereniging Rijwiel- en Automobiel Industrie opent haar eerste tentoonstelling in het nieuwe gebouw aan de Ferdinand Bolstraat. Het gebouw zal pas in oktober a.s. officieel geopend worden maar deze tentoonstelling wordt als de officieuze opening gezien. Die tentoonstellingen zou de vereniging R.A.I. hier tot 1961 elk jaar organiseren (zelfs gedurende de oorlog '40-'45) waarna het nieuwe gebouw op het Europaplein in gebruik genomen werd.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2022. De keuze 2014 t/m 2021 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.

Aanmelden voor deze digitale uitgave    -    Afmelden voor deze digitale uitgave