Ook deze week is er weer een gemeenschappelijk thema bij de selectie van de quizfoto's. Deze keer is dat zelfs een onderdeel van de quiz. Wij willen namelijk van u weten welke zoekterm we invulden in de Beeldbank. Die zoekterm laten we altijd gepaard gaan van een 'wildcard' (*) of wel joker. Soms alleen erachter of ervoor maar ook wel aan beide kanten. Dit maakt dat alle varianten in de zoekopdracht meegenomen worden.
Matzes in grote dozen liggen er op de handkar. We zijn dus in of niet ver van de Jodenbuurt. Na de demping van de Muidergracht - weet u nog van week 32? - ontstond het Jonas Daniël Meijerplein. Na sloop van het bejaardenoord, dat in het voormalige Leprozenhuis was ontstaan, bouwde Publieke Werken een utiliteitsgebouw voor de universiteit (Fysiologisch lab) en de politie. Die laatste kreeg de hoek van de quizfoto toebedeeld en droeg het adres Jonas Daniël Meijerplein 1-3.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Jos Mol, Ria Scharn, Marike Muller, Mike Man, Anneke Huijser, Kees Huyser, Anthony Kolder, Han Mannaert, Adrie de Koning, Peter Waagen, Harry Snijder, Hans van Efferen,
Fotoquiz 2: Wat? Waar?
Zomaar een pand..., niet veel uit te destilleren. U moet het van de gevelsteen hebben. Daarop staat een historische figuur afgebeeld.
1. Wat is het adres van dit huis?
2. Wat is het verhaal achter de gevelsteen en de opdrachtgever die hem liet plaatsen?
Dat kan een hele lap tekst opleveren! Geen probleem voor ons, we beloven het allemaal te lezen. De bloemlezing ziet u volgende week wel.
Een beetje standwerker stond op het Amstelveld in die dagen. Daar is deze foto ook gemaakt. De bossage links is die rond de Amstelkerk, maar vandaag is er nog wat extra geplant. Daarom konden we de situatie alleen duidelijk afbeelden in vogelvlucht. Op de enige foto in de Beeldbank waar het pakhuis op staat is er een dat het pand in de steigers staat om een nieuwe trapgevel te krijgen. Het is dan ook allang geen pakhuis meer maar wordt bewoond. Het adres van het pand: Amstelveld 15.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Onder: Google Maps
Goede oplossingen kwamen van Anneke Huijser, Mike Man, Ria Scharn, Kees Huyser, Anthony Kolder, Jos Mol, Peter Waagen, Han Mannaert, Harry Snijder, Adrie de Koning, Hans van Efferen,
Fotoquiz 3: Waarom? Hoezo?
Hoe noem je zoiets? Geweld in de huiselijke kring, denken we. Hier heeft zich in elk geval een drama afgespeeld.
1. In welke straat is deze foto gemaakt?
2. Welk drama speelde zich hier af?
Alweer tekst om te typen! Als u maar geen blaren op uw vingertoppen krijgt...
Deze heer verkoopt schoenveters, weet de Beeldbank. Hij zit op z'n gemak op een muurtje met een soort kantelen naast zich. Die zult u vandaag tevergeefs zoeken, want alles is gewijzigd en van nieuw metselwerk voorzien. Dat zal nodig geweest zijn toen de brug voor de zoveelste keer verbreed werd. Dat is namelijk een aantal keren gebeurd, sinds de smalle boogbrug van de tekening hieronder tot een brug van meer dan 60 meter breed die helemaal niet meer als brug herkenbaar is.
We hebben het over de Muntsluis, brug #1. Op de foto hieronder van vóór 1917 staan de kantelen nog wel.
Foto's: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Anneke Huijser, Anthony Kolder, Ria Scharn, Jos Mol, Mike Man, Harry Snijder, Hans van Efferen, Adrie de Koning,
Fotoquiz 4: Zoektocht
U kunt zich richten op de 'nieuwbouw' aan de rechterkant van de foto. Dan bent u 't snelst in de juiste straat. Of u richt zich op de zichtbare huisnummers en bepaalt welk huisnummer het eerste in de gang moet zijn geweest. Dat is de tweede helft...
De gang is er vandaag nog steeds en heeft zo'n nieuwerwets wit straatnaambord voor gangen. Wel een hek ervoor.
1. In welke straat staan we hier?
2. Hoe heet de gang?
Nu de vraag naar de zoekterm. Wij hebben in de Beeldbank gezocht op een lemma - al of niet met joker - waardoor alle vier quizfoto's voorbij kwamen.
Er waren genoeg redenen om te twijfelen welke hoek dit precies was. Er stond een
eindje verderop in de Sint Antoniesbreestraat een soortgelijk hoekpand op de hoek met de Nieuwe Hoogstraat. Tussen alle onjuiste oplossingen kwam die locatie een enkele keer voor. De pijler van een brugleuning tussen beide figuren rechts geeft echter de doorslag.
De verkoper - hij verkocht pepermunt - stond op de Sint Anthoniessluis (brug #287). Gelukkig vroegen we niet naar een adres want het hoekhuis heeft er een paar gehad. Op de buurtkaarten (buurt C) heet het nog Sint Antoniesbreestraat 83, het laatste huis in die straat.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Het rijtje huizen aan de sluis viel onder de Zwanenburgwal en op enig moment werd het hoekhuis hoek Sint Antoniesbreestraat omgenummerd naar Zwanenburgwal 16. In 1976 is datzelfde rijtje hernoemd in Sint Antoniessluis en kreeg het hoekpand nummer 14A daarin.
Bij het verifiëren van de locatie aan de hand van andere foto's van die hoek zal de twijfel soms hebben toegeslagen. Veel panden zijn verbouwd of opnieuw opgetrokken. Op de hoek van de Zandstraat - Sint Antoniebreestraat 94 - staat op de foto vaag laagbouw met een dakkapelletje die op recentere foto's is veranderd in hoogbouw.
Het huis Sint Antoniesbreestraat 98 (oorspronkelijke een klokgevel) heeft een erkeruitbouw gekregen met bovenaan een balkonnetje. Gelukkig vonden wij deze prentbriefkaart uit ±1905 (lijn 8 rijdt door de straat sinds 1 april 1905) met op 98 nog een vlakke gevel en laagbouw met een dakkapel op 94.
Foto: Stadsarchief Amsterdam
Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Anneke Huijser, Ria Scharn, Han Mannaert, Mike Man, Jos Mol, Hans van Efferen, Harry Snijder,
REDACTIONEEL
Column: de Teertuinen en andere teerzaken
Matroos Daan (volgens de burgerlijke stand: Daan van ’t Schip) zat weer es aan ’t IJ. Hij staarde mistroostig naar de voorbijtjoekende ponten en scheepjes. Zijn hárt lag dáár. Een nautisch hart. Niet alleen zijn geest getuigde van de scheepvaart, maar ook zijn kromme zeebenen, zijn eeltige en verweerde handen, zijn witgeworden woeste wenkbrauwen, en niet te vergeten zijn rooie sjaaltje en vilten elbsegler mét ankertje. Hij riekte naar vis en brak water, naar touw, naar teer, naar het zeeleven zogezeid. Dat hei je met zeelui. Ik ging naast ‘m zitten. ‘Wee je wat ’t is, meneertje’ zei Daan, ‘de zee hep afgedaan. Met “de zee hep afgedaan”, bedoel ik natuurlijk niet dat ie d’r niet is, nee, ik bedoel dat de zee, zoals ik die ken en kon, ánders is, door de ontwikkelinge zogezeid.’ Omdat ik het fijne van deze stelling graag uit de zeemannenmond van deze ruwe bonk verklaard wilde hebben, bleef ik met twee oren gespitst nog even zitten om te luisteren wat er ging komen. ‘Wee je wat ’t is,’ zei Daan, ‘die lui van tegeswoordig verbeelde zich heel wat. Ze kruipe in ‘n bootje en “huppakee, vare maar”. Maar dan hei je aan mijn ’n slechte, meneertje! Niks geen “huppakee vare maar”! Je mot allereerst goesting hebbe voor ’t zilte nat. én eerbied. Niks is onvoorspelbaarder dan de ruige bare! Ga je zo maar “huppakee vare”, dan vraag je d’rom. Dan knal je op de wallekante of net zoals de ‘Taaitennik’ op ‘n ijsberg, en die benne groot meneertje, mégagroot, bedréigend groot, die geve nie mee! O zo, meneertje!’ ‘Weedu, mijn opa en die ze vader voere al. Ze zegge dat ze tien geslachte geleeje al voere. Naar de Oostzee voor handel en naar IJsland om wallevissen te verschalke, wallevisse, de megagrootste diere op de aarde, meneertje. En ze heette allemaal van ’t Schip, nee, niet die wallevisse natuurlijk, meneertje, maar die scheepslui uit me familie: Dirk van ’t Schip, Daan van ’t Schip, Berend van ’t Schip en ga zo maar door. Allemaal hielde ze van ’t ruime sop, ze konde niet zonder. En die vrouwe die met ze trouwde, ginge allemaal ’t Schip in…. ha ha haaa,.. snappu meneertje ?’
Het werd een genoeglijke middag en ik nodigde Daan uit voor een ’Texelse Blonde’ met ‘n ‘Muier Bittertje’ bij ‘Kapitein Zeppos’ in ‘Het Gebed Zonder End’ 5 (*). Dat om de ledematen en organen op temperatuur te houwe,
'n goed skipper hêt altiet wat onder de kurk in ‘t vooronder,…alles vanweges plots opkomende plensbuien, grauwzwarte donderwolken en/of horizontale motsneeuw, kille ijzel of kruiend ijs, zo hoort ‘t! Ik had wel es eerder met Matroos Daan zitten klessebessen en pimpelen. Meestal vlogen de wel of niet gechargeerde anekdotes dan over de tapkast, maar soms ook werd het een workshop over iets technisch betreffende de zeevaart. Vandaag ging de wurreksjop over teer. Daan: ‘Eeuwenlang gebruikten de botenbouwers en de zeeheren op deze aardkloot teer om de kieren dicht te houden voor het binnendringende oceaanwater omdat ze nu eenmaal geen scheepsrompen konden maken van polyester of plastic. Boten kregen hun ranke gestroomlijnde vorm (die de snelheid verhogen) door dunne gebogen latten of planken naast elkaar te leggen en deze aan elkaar en aan een aantal spanten vast te maken. Dat konden de scheepsbouwers steeds professioneler, maar, die overnaadse planken hadden altijd wel kiertjes en lieten daardoor toch weer water door. Kauwgom om er op te plakken en botenkit van de Praxis, was er toen nog niet. Teer was toen een wereldontdekking!!’ Daan vervolgde: ‘Teer maakten ze van het verbranden zonder zuurstof van met veel hars gevulde pijn bomen. De Vikingen in Finland waren er al zeer bedreven in en staken vele dagen in het maken van duizenden liters teer. Eén zo’n vaartuig van ze, moest bewerkt worden met minstens duizend liter! In onze tijd is teer onder scheepsbodems in sommige landen verboden. Gelukkig zijn er wel milieuvriendelijke alternatieven, maar restauratoren van historische schepen zitten er een beetje mee. Rest jou te vertellen dat teer ook een medicinale werking heeft! Voor vele kwalen. Ga je dood van de jeuk e.d., smeer je lijf dan in met teerzalf! Je wordt er lekker zwart van, maar het hélpt wél!
NB: Over teerfabrieken en teertuinen e.d., vind je hieronder de nodige en interessante info!!
Boven: Muier Schipper Bitter, Texels Blond Speciaalbier en dat alles bij Kaptein Zeppos in 'Het Gebed Zonder End'.
(*) ‘Kapitein Zeppos’, sinds 1987 het beste bewaarde geheim in het oude centrum van Amsterdam. U vindt Zeppos in het pittoreske steegje 'Gebed zonder End' (op nr.5), gelegen tussen de Nes, de Oudezijds Voorburgwal en de Grimburgwal. Een verborgen parel in het oudste stukje Amsterdam, op 100 meter loopafstand van metro Rokin, uitgang Spui. Zeppos is vakantie in eigen land mede door zijn zuidelijke uitstraling. Je waant je in Frankrijk, Italië of Spanje als je het Gebed in loopt! Zeppos biedt nog veel meer dan alleen genieten van onze zuidelijke gerechten en onze heerlijke biertjes, wijnen en cocktails. We hebben onze prachtige Salon voor groepen tot 18 personen en wij verhuren onze zaal "Claires Ballroom" voor al uw feesten en partijen. Wist je dat ‘Zeppos’ ook een trouwlocatie is? En om ‘t vakantieplaatje compleet te maken kan je zelfs met ‘Kapitein Zeppos’ het water op. Onze kapitein Marc van Gangelen heet je van harte welkom aan boord van z’n prachtige schip.
Téér ! Tar, it is ! De Mokumsche Teertuinen en andere teerzaken
De Oude Teertuinen, gezien van het ‘Kamperhoofd’ in zuidwestelijke richting naar gebouw ‘Zeerecht’ (aan de waterkant van het ‘Open Havenfront’ tegenover ‘Prins Hendrikkade’ 50-59). Verder naar rechts de ingang van het Damrak en de huizen aan de ‘Tesselsekade’ en ‘Haringpakkerij’ (thans ook Prins Hendrikkade) en de ‘Droogbak’. Geheel rechts de nieuwe ‘Stadsherberg’. Staalgravure uit: ‘Het Koninkrijk der Nederlanden, voorgesteld in eene reeks van naar de natuur geteekende schilderachtige gezigten’, Gouda: G.B. van Goor, [1858-1862]. Datering voorstelling: ca. 1855.
Prent: Stadsarchief Amsterdam
De Nieuwe Teertuinen 13-33 (v.r.n.l.) Op de voorgrond de Eilandsgracht, met een bocht overgaand in de Prinseneilandsgracht. Uiterst rechts een windas.
Vervaardiger Jacob Olie (1834-1905).
Hieronder de Nieuwe Teertuinen 18-26. Rechts de Sloterdijkerbrug (Brug 321) vóór de ingang van de Sloterdijkstraat. Links twee windassen voor het ophijsen van teertonnen uit de schuiten in de gracht. Op de wal teeropslag in tonnen.
Vervaardiger onbekend.
Foto's: Stadsarchief Amsterdam
‘De Teertuinen’ zijn ontstaan door de vestiging van teerkopers en de bouw van een aantal pakhuizen. Een aantal pakhuizen hebben in de periode na 1900 plaats moeten maken voor woonhuizen. In 1893 kwam er een openbare lagere school (Planciusschool, bijnaam kale neten school) aan het eind van de Nieuwe Teertuinen, hoek Tweede Breeuwerstraat. Na afbraak van die school in 1936 kwam er een depot van de Stadsreiniging, later weer in ca. 1980 vervangen door de huidige woningen. Een andere openbare lagere school, eerst Bickersschool genaamd en later ook Planciusschool, werd in 1916 gebouwd op de hoek met de Sloterdijkstraat. De school is nu kinderdagverblijf ‘de Kleine Prins’. Lees meer...(Wikipedia)
‘Teer’ is een product dat ontstaat bij het verhitten van plantaardig materiaal zoals hout (wat bruine teer oplevert) of steenkool (wat koolteer geeft), onder uitsluiting van lucht (pyrolyse). Het is een donkere, stroperige of kleverige taaie substantie met een karakteristieke geur, afhankelijk van de oorsprong. Teer is ook een voor de gezondheid schadelijk bestanddeel van sigarettenrook. In de volksmond wordt met teer ook vaak asfalt of bitumen bedoeld, de hoogst kokende fracties die overblijven na het verdampen van aardolie. Dit zijn echter andere producten dan de echte teer, die een mengsel is van zeer veel organische stoffen, waarvan een deel reactief en min of meer giftig is.
Foto: Koolteerfabriek Krimpen a/d IJssel
Méér over téér... er zijn ook paramedische toepassingen
Koolteer remt ontstekingen. Het vermindert schilfering, jeuk en zwelling. Werkt ook licht ontsmettend. Bij huidziekten met jeuk en schilfering, zoals psoriasis, chronisch eczeem en seborroïsch eczeem. U merkt na 2 tot 4 weken dat jeuk, roodheid en schilfering afnemen. Teerzeep, ken je het nog?
De basis van de meeste teerzeep en aanverwante producten is dennenteer of berkenolie. Het hout van de den en dan vooral de wortels bevat veel hars. Ook de bast van de berk bevat veel hars. Deze hars beschermt de boom tegen schimmels en insecten en helpt de boom daarmee ook zich te herstellen als dat nodig is na bijvoorbeeld een beschadiging. De antibacteriële eigenschappen van de teer gewonnen uit de hars zijn dan ook kenmerkend voor teerzeep, teershampoo en teerzalf. Antibacterieel en geschikt voor producten die kunnen helpen bij het genezen of verlichten van huidproblemen als bijvoorbeeld psoriasis, roos en eczeem.
De teerzalf die je van een dokter meekrijgt bevat hoogstwaarschijnlijk koolteer, dat zie je snel aan de zwarte kleur. Medicinale (kool) teerzalven bevatten meestal 10 tot 20 procent koolteer en als de zalf op houtbasis is, dan bevat deze gewoonlijk 3 tot 5 procent houtteer. De bruine teer, gemaakt van harshoudend hout, is medisch verantwoord. De toegepaste teer wordt verwerkt in een vette, verzachtende en verzorgende crème. Vaak wordt hiervoor lanettezalf of vaseline lanettezalf gebruikt.
Op de foto een stuk Dennenteerzeep en een tube teerzalf - Hieronder nog diverse producten op basis van teer
Café Mast... of kortweg... Mast
... en bij u waarschijnlijk beter bekend als Mille Colonnes op het Rembrandtplein. We gaan vandaag eens door de ogen van kunstenaars naar deze uitgaansgelegenheid kijken en dan wel door de ogen van stamgasten die in groepjes bij elkaar hokten, soort bij soort, schilders bij schilders, schrijvers bij schrijvers, toneelspelers in hun eigen groepje en ga zo maar door.
De stamgasten gingen naar "Mast"
en lieten alle toevoegingen weg. Zij gingen naar hun "soos" en hoefden niet eens eerst lid te worden. Het schilderij links, waarin hij het effect van de verlichting die weerkaatst werd door spiegels aan de wanden wilde weergeven, werd door Jac (Kobus) van Looy rond 1890 gemaakt. Hij verkeerde bij Mast met mensen als Isaac Israels en Willem Witsen. Ook niet-Amsterdammers als schilder Geert Grauss kwamen er regelmatig. Joseph Mast had als bedrijfsleider bij Krasnapolsky de klappen van de zweep geleerd. Op aandringen van het Amsterdamse stadsbestuur om voldoende bedden te regelen voor de Wereldtentoonstelling van 1883, waagde Mast de sprong naar een eigen Hotel-Café-Restaurant en kocht Rembrandtplein 11-13. In 1879 gaf hij, met bierbrouwerij Heineken in de rug als geldschieter, architect Isaac Gosschalk opdracht een nieuw gebouw neer te zetten. Die verdeelde de verdiepingen naar gebruik; het café en biljartzaal op de begane grond, het restaurant en vergaderlokalen op de eerste en de hotelkamers op de verdiepingen daarboven. In 1890 ging Mast open.
Voor het interieur van het café had Gosschalk zich laten inspireren door het Parijse Mille Colonnes. De hele ruimte was zonder draagmuren met in plaats daarvan een woud aan gietijzeren pilaren. Aan de wanden hoge spiegels die de gasverlichting duizendvoudig reflecteerden. Mille Colonnes werd ook een begrip voor het etablissement van Mast...
De Tachtigers mochten hier graag komen. Die maakten hun ronde door de stad, beginnend bij Die Port van Cleve via Krasnapolsky en de gelegenheden in de Nes om te eindigen bij Mast. Daar werd tot in de late uurtjes gepraat en lol getrapt.
De schilder Willem Witsen was een bijzondere gast bij Mast; waar we eerder vertelden van groepjes die bij elkaar klitten, was Witsen ook bevriend met schrijvers als Willem Kloos en Hein Boeken. Die hielden hem in ere, ook al was hij geen vakbroeder, want ze konden altijd op financiële steun van hun makker rekenen. Witsen kwam immers uit een welgestelde familie. Op de foto staat hij links. De aquarel links maakte Isaac Israels rond 1894.
Nu we het toch over geld bietsen en poffen hebben, er werd veelvuldig gepoft bij Mast. De ergste was naar zeggen Herman Heijermans. Dat was ook zo'n overgangsfiguur; hij had wel het meest met toneel te maken maar schreef ook. Maar of hij echt als een 'man van de pen'
geaccepteerd werd...?
De architect Gosschalk, die Mast gebouwd had, was ook vaste bezoeker. Hij was lid van de Vereeniging Amsterdamsche Kunstkring die met enige regelmaat een bovenzaal huurde om gezellige causerieën te organiseren.
Het schilderij links is van Geert Grauss, die de rood-gouden atmosfeer van de overbevolkte zaal probeerde vast te leggen.
Bij avonden van de Kunstkring kwamen mensen als architect Berlage,
acteur Louis Bouwmeester, componist Bernard Zweers, schrijver Justus van Maurik, beeldhouwer Teixeira de Mattos en ook hier weer Herman Heijermans. Hier dus alle disciplines door elkaar.
In 1920 sloot Mast de deuren en liet eigenaar Heineken het gebouw slopen, om er een lager gebouw met café en muziekzaal voor in de plaats neer te zetten dat helemaal tot de Binnen-Amstel doorliep. Heineken had de naam Mille Colonnes gehandhaafd voor dit café, maar of dat binnen ook waargemaakt werd weten we niet. Uit die periode is de pastel links van Herman Heijenbrock. In 1929 werd ook dit café gesloten en verbouwd tot Heck's Lunchroom dat u misschien nog wel eens van binnen gezien heeft.
In 1966 was het gedaan met Heck's en werd het gebouw omgetoverd in bioscoop Rembrandtpleintheater.
Van daaraf ging het alleen maar bergaf. Boven de filmzaal met tegen die tijd softporno als publiekstrekker kwam in 1987 discotheek Extase. Het filmdoek binnen werd vervangen door een LED-scherm buiten met brutale afmetingen.
Weg was de levendige atmosfeer op het plein, zoals de pasteltekening nog wel laat zien.
19de-eeuws Amsterdam in kleur
. In de jaren negentig van de negentiende eeuw was fotochromie erg populair. Hierbij werden negatieven van zwart-witfoto’s met behulp van lithografiestenen ingekleurd. Rond 1890 werd ook in Amsterdam een hele serie van deze foto’s gemaakt.
De foto’s staan tijdelijk (dus kijk snel) op de site van geschiedenismagazine Historiek en tonen het Amsterdam van eind negentiende eeuw in kleur. Dat is heel wat anders dan de met de hand ingekleurde prentbriefkaarten! Ze werden destijds verspreid door de Detroit Photographic Company. De afbeeldingen zijn afkomstig uit de collectie van de Library of Congress.
Foto's: Library of Congress
YouTube: 800 jaar wonen in Amsterdam
Deze week honderd jaar geleden
Zondag 26 augustus 1923 - Louis Bouwmeester, bijna 81 jaar oud, ging in café Mustert op het Roelof Hartplein een kopje thee drinken. Hij liep na afloop het café uit en stak over om naar zijn woning in de Bronckhorststraat te lopen. Daarbij werd hij aangereden door een auto die uit wilde wijken voor de voetganger die echter dezelfde kant op sprong om zich in veiligheid te brengen. Het gevolg was een gebroken been, een nagenoeg verbrijzelde enkel, kneuzingen in de borstkas door een autowiel en een gigantisch bloedbad. Mustert persoonlijk droeg Bouwmeester het café weer in waar twee 'medici' de Eerste Hulp verleenden. Vandaar met een ziekenauto naar het Prinsengracht-ziekenhuis waar hij wel een tijdje zou blijven. De doktoren oordeelden de toestand als zeer ernstig maar door de goede gezondheid en het nog krachtig gestel van de 80-jarige krabbelde deze er in de dagen erna weer bovenop. Op de foto, op 4 september gemaakt door zijn zoon Raaf, zit Bouwmeester met de versierselen bij de benoeming tot officier in de Orde van Oranje Nassau die hij t.g.v. zijn aanstaande verjaardag opgespeld had moeten krijgen.
Krantenfoto, gebietst van zoon Raphael, natuurlijk door De Telegraaf
Donderdag 30 augustus 1923 - Door de hevige storm vannacht zijn veel bomen omgewaaid. Op de krantenfoto ligt de grootste en mooiste boom van het Rembrandtplein geveld ter aarde. Niet alleen bomen zijn omgewaaid, maar ook de versiering t.g.v. de verjaardag van koningin Wilhelmina. Die waren extra feestelijk omdat dit ook het jaar is dat men haar 25-jarig regeringsjubileum viert.
Een fietsend meisje werd met fiets en al de Amstel ingeblazen. Een toevallig aanmerende motorboot kon haar gelukkig meteen redden. Ook buiten Amsterdam is de schade groot en zijn schepen vergaan.
Krantenfoto: Algemeen Handelsblad
Oude afleveringen
Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2023. De keuze 2014 t/m 2022 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.
Niet alleen zijn geest getuigde van de scheepvaart, maar ook zijn kromme zeebenen, zijn eeltige en verweerde handen, zijn witgeworden woeste wenkbrauwen, en niet te vergeten zijn rooie sjaaltje en vilten elbsegler mét ankertje. Hij riekte naar vis en brak water, naar touw, naar teer, naar het zeeleven zogezeid. Dat hei je met zeelui. Ik ging naast ‘m zitten. ‘Wee je wat ’t is, meneertje’ zei Daan, ‘de zee hep afgedaan. Met “de zee hep afgedaan”, bedoel ik natuurlijk niet dat ie d’r niet is, nee, ik bedoel dat de zee, zoals ik die ken en kon, ánders is, door de ontwikkelinge zogezeid.’ Omdat ik het fijne van deze stelling graag uit de zeemannenmond van deze ruwe bonk verklaard wilde hebben, bleef ik met twee oren gespitst nog even zitten om te luisteren wat er ging komen. ‘Wee je wat ’t is,’ zei Daan, ‘die lui van tegeswoordig verbeelde zich heel wat. Ze kruipe in ‘n bootje en “huppakee, vare maar”. Maar dan hei je aan mijn ’n slechte, meneertje! Niks geen “huppakee vare maar”! Je mot allereerst goesting hebbe voor ’t zilte nat. én eerbied. Niks is onvoorspelbaarder dan de ruige bare! Ga je zo maar “huppakee vare”, dan vraag je d’rom. Dan knal je op de wallekante of net zoals de ‘Taaitennik’ op ‘n ijsberg, en die benne groot meneertje, mégagroot, bedréigend groot, die geve nie mee! O zo, meneertje!’ ‘Weedu, mijn opa en die ze vader voere al. Ze zegge dat ze tien geslachte geleeje al voere. Naar de Oostzee voor handel en naar IJsland om wallevissen te verschalke, wallevisse, de megagrootste diere op de aarde, meneertje. En ze heette allemaal van ’t Schip, nee, niet die wallevisse natuurlijk, meneertje, maar die scheepslui uit me familie: Dirk van ’t Schip, Daan van ’t Schip, Berend van ’t Schip en ga zo maar door. Allemaal hielde ze van ’t ruime sop, ze konde niet zonder. En die vrouwe die met ze trouwde, ginge allemaal ’t Schip in…. ha ha haaa,.. snappu meneertje ?’
Ga je dood van de jeuk e.d., smeer je lijf dan in met teerzalf! Je wordt er lekker zwart van, maar het hélpt wél! 
