De snelste met het juiste antwoord op de foto van vorige week was Jos Mol. De nieuwe opgave komt dan ook van hem.

De vragen zijn:

Welke straat kijken we in?

Oplossingen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Ook afgelopen week werd het u niet al te moeilijk gemaakt met deze prentbriefkaart van het Panoramagebouw aan de Plantage Middenlaan 50. De adressering wil nog wel eens verschillen; Plantage Muidergracht (achtergevel) en Plantage Westermanlaan huidige naam van het plantsoen dat in de plaats van het Panoramagebouw kwam) worden ook genoemd.

Foto: collectie Thomas Gravemaker

Het gebouw kwam tot stand na een prijsvraag waarbij architect I. Gosschalk het winnende ontwerp instuurde en volgens welk ontwerp het gebouw ook neergezet is.
In het gebouw waren diverse diorama's ondergebracht. Er was ook een kunstzaal waar wisselende tentoonstellingen werden georganiseerd.

Het Panoramagebouw werd in 1935 afgebroken.

Afb: stadsplattegrond 1922 (SAA)

Goede oplossingen kwamen van Jos Mol, Mike Man, Anthony Kolder, Ria Scharn, Aschwin Merks, Kees Huyser, Maaike de Graaf, Marike Muller, Emmanuel Zegeling, Kees Boas, Peter Waagen, Anneke Huijser, Erik Dubelaar, Harald Advokaat, Bert Brouwenstijn, Han Mannaert, Karel Meijers, Arjen Lobach, Adrie de Koning, Otto Meyer, Ton Brosse, Ron Poelgeest, Hans Olthof, Marike Muller, Hans Goedhart, Harry Snijder, Hans van Efferen, Dirk Fuite,

De keuzefoto betreft ook deze week een locatie buiten de Singelgracht.

Ton Hupkens maakte een serie foto's voor zijn project over stadsvernieuwing in Amsterdam-West. Tijdens de nogal heftig verlopende sanering van de buurt was dit een buurthuis. Dat zijn de hints die u meekrijgt, hier moet u het mee doen. U zult deze foto of gelijkende foto's niet in de Beeldbank vinden maar wij hebben Ton geadviseerd deze ter beschikking te stellen van het Stadsarchief.

Welke straat is dit?

Laat het ons weten via deze link

Foto: © Ton Hupkens

Vorige week zagen we een fries uit het atelier van beeldhouwer Van den Bosse en dit exemplaar stamt van dezelfde maker. De putti zijn blijkbaar standaard maar waar ze mee bezig zijn houdt verband met de opdrachtgever en zijn werkzaamheden. Nieuwendijk 89 was het huis van fotograaf Albert Greiner en dus sjouwen de putti aan een grote platencamera, zo een met een balg (zie afbeelding hieronder). Ter weerszijden van het reliëf zijn medaillons met de afbeeldingen van fotografie-pioniers Daguerre en Niepce.
Het pand werd in 1887 door Gerrit van Arkel gebouwd voor Greiner die toen op dit adres al 20 jaar zijn winkel/studio had. Beide deuren waren oorspronkelijk in een portiek maar zijn naar voren gehaald.

Er bestond enige verwarring over het huisnummer dat ook als 87 gevonden werd. Dat gaat om de oude nummering die 1853-1875 geldig was; het oude nummer is dan voluit L87, buurt L perceel 87. Het is echter hetzelfde huis Nieuwendijk 89.

Foto: Google Street View

Onder: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Kees Huyser, Mike Man, Arjen Lobach, Anthony Kolder, Anneke Huijser, Jos Mol, Ria Scharn, Adrie de Koning, Han Mannaert, Otto Meyer, Ton Brosse, Hans Olthof, Marike Muller, Hans van Efferen, Aschwin Merks,

Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Het onderwerp kan zich zowel binnen als buiten de Singelgracht bevinden. Wij verwachten wel een niet alledaags beeld dat ook niet-buurtbewoners wel eens op het netvlies kregen. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b. Blijf sturen!

De vragen zijn:

Welke straat/plein/weg is dit?

Wat is de functie van dit gebouw?

Laat het ons weten via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Dit is de Keizersgracht ter hoogte van de Westermarkt, met rechts in de steigers het Coymanshuis (Jacob van Campen) op nr.177 dat omgebouwd wordt tot de eerste HBS in Amsterdam. Later zou dit de Eerste Vijfjarige HBS-B worden en nog later (1957) het Ir. Lely-lyceum. Bij de verbouwing tot HBS kwam er een verdieping extra op het gebouw. Het koetshuis op 179 en het huis op nr.181 werden eveneens bij de school getrokken. De stad huurde het huis de eerste 20 jaar van de erven Huydecoper van Maarseveen, in 1888 werd de koop gesloten.
In 1928 verwierf de Gemeente ook het huis op nr.175 dat door een verbouwing (A.A.Kok- 1931) bij de HBS gevoegd werd. Bij die verbouwing stortte het bovenste deel van de achtergevel van het Coymanshuis in en moest de school deels herbouwd worden met een betonnen skelet op nieuw gepulste betonnen palen. Bij dit ongeval kwam een aannemer om het leven. De foto moet van eind 1867, begin 1868 zijn omdat de school in september 1868 in gebruik kwam. De foto is dus niet van de renovatie van 1931, gezien de bruggen op de achtergrond.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Ria Scharn, Anneke Huijser, Kees Huyser, Mike Man, Anthony Kolder, Jos Mol, Otto Meyer, Han Mannaert, Ton Brosse, Marike Muller, Adrie de Koning, Hans van Efferen, Harry Snijder, Aschwin Merks,

Weer een plaatje van Pieter Klein. De vraag is:

Waar is dit?

Laat het ons weten via deze link

Foto: © Pieter Klein

Deze werkzaamheden vonden volgens de Beeldbank rond 1900 plaats aan de kade van de Korte Prinsengracht oneven zijde. Op de foto is helemaal rechts de toegang tot de Haarlemmerstraat te zien. Helemaal rechts weten we de Eenhoornsluis maar die is buiten beeld gehouden.
Hieronder nog een foto van het weer opmetselen van de kademuur.

Foto's: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Kees Huyser, Mike Man, Anthony Kolder, Anneke Huijser, Ria Scharn, Jos Mol, Adrie de Koning, Han Mannaert, Ton Brosse, Marike Muller, Hans van Efferen, Aschwin Merks, Harry Snijder,

Nog een niet-gelokaliseerde foto. Dit zou best wel Amsterdam kunnen zijn, alhoewel er geen hijsbalk te zien is.
Concentreert u zich op het gespaarde pandje links. Let op het aankondigings- of mededelingenbord naast de deur.

U kunt de foto weer klikken voor de maximale resolutie in de Beeldbank. Dan kunt u meteen zien dat we de foto wat gepimpt hebben om meer details te kunnen zien. Helaas blijft de tekst op het firmabord - helemaal links - onleesbaar.

Waar is dit?

Als u het weet, laat het ons ook weten via deze link.

Opnieuw een foto uit Groningen. Het is de achterkant van het Harmoniegebouw aan de Oude Kijk in 't Jatstraat 22. De foto is genomen in 1973 vanaf de Uurwerkersgang i.v.m. de aanstaande sloop van het gebouw. Alleen de voorgevel anno 1891 is blijven staan.
De toren staat op het derde Academiegebouw van de Universiteit Groningen aan de Broerstraat.

Lees meer...

Foto: Stadsarchief Amsterdam

De oplossing kregen wij van Eric-Jan Noomen, Harald Advokaat,

redactioneel

Gangen waren er in de Jordaan honderden maar slechts enkele liepen dwars door een huizenblok heen zodat je van de ene straat naar de andere kon doorsteken. Per definitie zijn het dan eigenlijk stegen. Niet ongebruikelijk is het dat zo'n gang halverwege van naam veranderde, maar daar zal de Jordanees die bekend was met de situatie geen probleem mee gehad hebben.
Die namen van gangen is wel een aparte kwestie; die konden in de loop der tijd wisselen, al naar gelang er bijvoorbeeld een bekende figuur, bedrijf of winkel huisde en waarvan de naam verbonden raakte aan de gang.
Wat naam betreft is de Rozengang geen raadsel want die loopt van de Rozengracht naar de Rozenstraat, halverwege het eerste huizenblok vanaf de Prinsengracht. Alleen... deze Rozengang is op geen buurtkaart te vinden en wat een beetje verontrustend is, de namen wisselen in de periode dat de buurtkaarten gemaakt werden - namelijk 1850-1876 - ook nog een keer, wat dan al ongebruikelijk is.

Een verkenningstocht...

Op de eerste buurtkaart, getekend door Publieke Werken en uitgegeven door Mortier, Covens & Zoon, staat de gang meer dan prominent afgebeeld. Hij heeft twee namen: vanaf de Rozengracht heet hij Suikerbakkerssteeg die zeven inpandige huisjes omvat. Vanaf de Rozenstraat zien we een Vossenhofje daarop aansluiten met twaalf huisjes. PW zat er naast en had de zaak omgedraaid. Het Vossenhofje begint op de Rozengracht en dat zal op de volgende kaart verbeterd worden. Van een Suikerbakkerssteeg of -gang waren er meer dan een dozijn in A'dam maar niet in de Rozenstraat of -gracht.

Op de kaart van 1853 wordt de vergissing inderdaad gecorrigeerd: Vossenhofje vanaf de Rozengracht maar nu opeens een Stuurmanshofje vanaf Rozenstraat. In de lijst van gangen van Willem Blok wordt het Stuurmanshofje met Stuurmansgang aangeduid en in de lijst van Breen komt deze naam helemaal niet voor.
Vanaf de Rozenstraat (tussen nr's 24 en 44) weet Breen wel een Stijfselgang en vanaf de Rozengracht geeft Breen de voorkeur aan Vossengang maar geeft toe dat -hofje ook gebruikt wordt. Nu heeft Breen nog net de 20ste-eeuwse praktijk meegemaakt. Op de foto hiernaast is de spleet achter de geparkeerde auto dus de toegang naar het Vossenhofje. We moeten toegeven dat 'gang' beter past.
De PW-kaarten 1:1000 houden het op het Vossenhofje en Stuurmanshofje.

Het aanzicht in de Rozenstraat is drastisch veranderd door buurman 'Ons Huis' op nrs.12-16. Die liet drie huizen aan de straat en zes aan de oostzijde van de gang slopen om een ruim speelveld achter en naast het gebouw te creëren. Daarvoor sneuvelden negen van de twaalf inpandige huisjes, drie zijn er nog over.
En dan de Rozengang. Breen kent er vijf en Blok vier. Geen enkele daarvan op Rozengracht of -straat. Allebei kennen ze wel de Witte Rozengang maar die kan niet dezelfde als 'onze' Rozengang zijn. Het lijkt er op dat pas eind 19de eeuw de naam inburgerde. Wenckebach kende hem wel en tekende het binnenpleintje (eerste afbeelding).

Na een gemeentelijke inventarisatie heeft de gemeente bij de ingang van zo'n honderd stegen en gangen een straatnaambordje met de historische naam geplaatst. Deze nieuwe bordjes zijn wit met blauwe letters. Op die manier blijft de herinnering bewaard aan deze vaak afgesloten straatjes.
De Rozengang is er één van. Maar verder kent de Gemeente Amsterdam de Rozengang niet; op geen plattegrond is die te bekennen.
Van een doorgaande gang van Rozengracht naar Rozenstraat is allang geen sprake meer. De Rozengrachtzijde is afgesloten.

Foto: Street View

De afbeeldingen komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Dominicuskerk, 't Stadhuys van Hoorn
Het huis het Wapen/Stadhuys van Hoorn kon men vinden in het ondiepe huizenblok tussen de huidige Spuistraat, Korte Korsjespoortsteeg, Teerketelsteeg en Kattengat. De eerste dominicaan die zich in dat huis nestelde en diensten organiseerde was pater Henricus van der Merwe in 1621. Hij huurde het pand voor ƒ660 p/jr. In eigendom kwam het pas aan het einde van die eeuw en uit het koopcontract leren we dat het huis toen al een achteruitgang naar de Teerketelsteeg had.

Het huis stond op naam van een particulier om de verbinding met de Dominicaner Orde te verdoezelen. De Dominicanen waren een trotse orde en hun praktijken - 'paepsche stoutigheden' als luid zingen en muziek maken op orgel of ander instrument - veroorzaakten regelmatig problemen.
Het huis was omringd door bedrijvigheid; ernaast stond suikerbakkerij 't Vagevier, ook wel Klein Hemelrijk genoemd. Achter en aan de Nieuwezijds Achterburgwal was het een en al pakhuis waar een tweetal schuilkerken al plek hadden gevonden: de Doopsgezinde Waterlandse Gemeente en de Oud-Katholieke Sint Nicolaaskerk.

Gekerkt werd er op de eerste verdieping boven het woongedeelte van het huis waar de paters woonden. Tussen 't Vagevier en 't Stadhuys van Hoorn was een zijingang in een smalle gang die in de loop der 18de eeuw iets verbreed werd en een solide deur kreeg. Dat alles om te voorkomen dat de paters te maken kregen met door de voordeur binnenstromende gelovigen. Wagenaar omschrijft het pand van binnen: als men de trap opgeklommen was, kwam men in een langwerpige ruimte met galerijen langs de muren. Op de bovenste galerij was het zangkoor of 'zingzolder'. Door een glazen lantaarn midden boven de ruimte viel gedempt licht. Aan de wanden viel het schilderij van Honthorst "de bespotting van Christus" op. Het altaar was uitbundig verguld en was gesierd met een altaarstuk van Pieter van der Faes (ook wel genoemd Sir Peter Lely) "den stervenden Godschmensch". De kunstwerken vertegenwoordigden een aanmerkelijk kapitaal, wat ook buiten de kerk opviel. Naast deze rijkdom had de kerk nogal wat schulden en er werd aangedrongen op verkoop van een kunstwerk om die schulden eens af te lossen. Het is niet gebeurd!

We zijn dan al dik in de 18de eeuw beland. Door de sanering van bedrijven naast de schuilkerk was het de Dominicanen mogelijk hun kerk uit te breiden. In 1737 werd suikerbakkerij 't Vagevier gesloopt en het perceel door de kerk verworven. De eerste uitbreiding met permissie van het stadsbestuur begon onmiddellijk daarna. De 17de-eeuwse voorgevels (klokgevels) van de huizen waren 'uit de mode' en men vond het tijd voor een gevel met een lijst. In 1829 en 1845 vonden verbouwingen plaats waar we geen afbeeldingen van hebben. Het pandje rechts van het kerkpand werd er als pastorie bij getrokken en kreeg een lijstgevel. Ook de kerk werd verbouwd en kreeg een lijstgevel en hoge kerkramen. Net een decennium later werd het pand van de suikerbakkerij (nr.16) bij de kerk getrokken en kwam er aan totaal nieuwe classicistische gevel voor het geheel. Daarvan hebben we wel diverse afbeeldingen zoals die van P.H. Harmsze hierboven. Links een nieuwbouw voor de Sint Rosaschool, ook door de Dominicanen geleid.

Met de komst van het Koninkrijk der Nederlanden kwam de vrijheid van godsdienst weer terug en werd in de katholieke kerk de hiërargie weer hersteld. Veel schuilkerken werden uitgebouwd tot openlijk kerkgebouw en de architecten en aannemers draaiden overuren. Pierre Cuijpers werd een veelgevraagd ontwerper van de favoriete neo-gotische kerkgebouwen en ook voor de totale herbouw van de schuilkerk 't Stadhuis van Hoorn werd hij gevraagd. De nieuwbouw werd gewijd aan de Heilige Dominicus en zo heette de kerk voortaan ook. Cuijpers had voor de kerk de hoogste toren van Amsterdam in gedachten maar die is er nooit gekomen omdat de parochie niet beslag wist te leggen op huizen aan de overkant van de Korte Korsjespoortsteeg. Het bleef bij een stompje...

Doopsgezinde kerken -1

De onverkwikkelijke geschiedenis van de Doopsgezinde kerken in Amsterdam stak die van de Gereformeerde kerk naar de kroon als het om haarkloverij en ruzie om theologische kwesties gaat. Zo snel ze met ruzie uiteen gingen, zo lang duurde het tot er weer één Doopsgezinde Gemeente ontstond (1801). Bekend zijn de Vlamingen die Bij 't Lam kerkten en de Waterlanders die zich daarvan afscheidden en terugkeerden naar waar de Lammisten ooit begonnen, aan de Nieuwezijds Achterburgwal. We kennen nog kleinere groeperingen als de Hoogduitsen, de Friezen, de Oud-Vlamingen of Groningers dan wel Dantzigers waarvan de laatsten aan de Nieuwezijds Achterburgwal naast herberg De Zes Kruiken (bij de Lijnbaansteeg) een kerk hadden. En we vergeten er vast nog een paar.

Nu we toch in de Spuistraat zijn bekijken we de (Jonge of Zachte) Friese Doopsgezinde Gemeente (er was ook een Oud-Friese gemeente, zie hieronder) die daar in 1606 het huis In de Arcke Noë kocht via stroman Albert Verspecht (huidig adres Spuistraat 50, de gang naar de ingang van de inpandige kerk is er nog). Achter het huis werd een schuilkerk gebouwd waar de gemeente tot 1720 bleef. Van die kerk is weinig tot niets bekend maar iets meer van de volgende, eveneens inpandige kerk achter het huis De Kleine Zon in de Prinsenstraat met twee uitgangen naar de Prinsengracht. Ook de naam verhuisde mee en werd nu als Arke Noach geschreven. Ze bleven hier tot 1752 toen de gemeente zich aansloot bij de Zonisten die op het Singel achter het huis De Son kerkten.

Zoals hierboven gezegd was er ook een Oud-Friese Gemeente die in de Bloemstraat tussen beide dwarsstraten een kerk had. Dit was opnieuw een gevolg van een scheuring onder invloed van de strenge voorganger Jan Jacobsz. en daarom ook als Harde Friezen of Jan Jacobszgezinden aangeduid. Om de verwarring compleet te maken noemden zij hun kerk Arcke Noachs.
In 1621 werd de Oud-Friezen door het stadsbestuur aangezegd dat voor hun kerk gesloten huwelijken niet erkend werden en dat aldus getrouwde lidmaten voor Schepenen hun huwelijk alsnog moesten laten bekrachtigen (Keurboek I f267). Vreemd genoeg gold dit schijnbaar niet voor de Jonge Friezen maar wel voor de Vlamingen en Waterlanders.

De afbeeldingen komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.

Mijn belangstelling voor het straattheater was altoos groots. In de jaren tachtig ging ik op 30 april, koninginnedag, buiten trompet spelen en mijn zwager speelde er gitaar bij. We stonden in de Kalverstraat bij de V&D en speelden het populaire ‘The House Of The Rising Sun’ van ‘The Animals’. Meer popnummers kenden we niet, dus speelden we het een keertje en wachtten daarna drie minuten tot het voorbijsloffende volk weg was, en dan, …hoppa… daar kwam het In The Sun Risende House weer opnieuw voorbij. We deden regelmatig straatoptredenachtige acts, wel of niet met poppen, wel of niet in de trein, meestal op koninginnedagen, en mijn kunstzinnige zwager imponeerde  op introverte wijze steeds meer als een levend kunstwerk à la de Amsterdamse illustere performancekunstenaar Fabiola (zie foto). Later was mijn zwager te gast bij ‘De Stoel’ van Rick Felderhof. Ikzelf drentelde om hem heen en was de extraverterik die mensen aansprak en op het verkeerde been zette. Ik improviseerde erop los terwijl mijn zwager bevroren standbeeld speelde.
Er werd flink een beroep op je gedaan, want de mensen dachten, hier is iets te genieten en dus improviseerden we erop los.

Hoogtepunten waren hangen aan de Weesper Brug, een bruiloft in Breukelen waar ik al sneldichtende over de gracht heen meefeestte en het plunderen van bouwafvalbakken in Naarden waarbij ik van een paar stukken afgeschreven elektriciteitspijp een trombone-achtig instrument wist te fröbelen en meespeelde met de voorbijtrekkende koninginnedagmuziekband. Kortom: Commedia dell’ Arte! Op de Dam stond, toen we daar weer eens waren, een koor te zingen, een koor met zangers met Venetiaanse gondelierspakken aan en dat klopte, want het ging hier om een uitwisseling, de gondeliers zongen hier op de Dam in Amsterdam hun gondelliederen terwijl de Amsterdamse taxichauffeurs in Venetië Mokumse smartlappen ten gehore brachten. Door het publiek heen trok die dag een stoet van Italiaanse Commedia dell’ Arte-spelers over de Dam die ineens voor je neus stond en je confronteerde met het leven, met de échtheid, met de liefde, met de eindigheid, met de geschiedenis, met de Italiaanse kunst, met… TUTTI! Voorwaar, je waande je in het Venetië van de veertiende eeuw!

Boven: Mijn zwager Julien bespeelt de harp

Rechtsboven: "Levend kunstwerk" Fabiola in de Leidsestraat, 1979. Fabiola was de artiestennaam van Peter Alexander van Linden - 26 mei 1946 tot 27 januari 2013 - die sinds de jaren zestig als performancekunstenaar en onder de titel "levend kunstwerk" een bekende verschijning in Amsterdam was. Bekijk ook de Facebook-pagina over Fabiola

Oplossing raadplaat week 39

De ‘RK Sint-Antoniuskerk’ was van 1912 tot 2004 de kerk van het ‘Minderbroedersklooster van de Kapucijnen’ en staat tegenwoordig bekend als de ‘Tichelkerk’. Toen de ‘Kapucijnen’ in 2004 het pand verlieten, kwam de kerk leeg te staan. In 2005 werd de kerk in gebruik genomen door de ‘Russisch-Orthodoxe Kerk’. De kerk werd gewijd aan ‘Sint-Nicolaas van Myra’. Lees meer... en ook nog hier.

Goede oplossingen kreeg ik van: Jos Mol, Anneke Huijser, Otto Meyer en Mike Man

Nieuwe raadplaat voor week 43

Weet u waar deze gevelstenen zich bevinden? Laat het ons weten via deze link

Vrijdag 28 oktober 1921 - Opening van het Tuschinski-theater. Deze avond wordt het nieuwe theater in bijzijn van 2500 gasten ingewijd. De kranten berichten lyrisch over de inrichting en -besmuikt - over de drie miljoen die de bouwkosten bedragen zouden hebben.

Het Vaderland bericht:

"Wie de Reguliersbreestraat binnenkomt, ziet dadelijk den monumentalen Tuschinski-
gevel, fraai van lijn, mooi van steen, dadelijk verradend, dat hier het lichtspel zijn triomfen viert. Binnengegaan, komt men in een kolossale hall van 14 meter, belegd met een dik, kostbaar tapijt, voorstellend een reusachtigen vogel. In den koepel het feeëriek lichtspel. Langs de wanden eenige banken en zetels, mooi van vorm on patroon, kortom een prachtig, smaakvol geheel, warm, gezellig, aanlokkelijk in den hoogsten graad. De hall is het gloriepunt van 't bouwwerk. Langs een trap, versierd met kolossale bronzen luchters, komt men op het bordes en in de garderobe. De garderobe is geheel Japansch. Weer een sprookje, maar nu een Japansch, keurig en fijn. Men stelle zich voor een ruimte met gebloemd zijden behang, gevuld met fijne Japansche meubeltjes, op den grond een Japansch tapijt, de lambrisering rood gelakt. En in een stil zijkapelletje zoowaar... 'n Boeddha, als om ons, zenuwmenschen, er op te wijzen, dat de rust van den evenwichtige ook in het huis van vermaak niet mag worden vergeten."

Foto's hieronder: ACHV - Lees meer over het theater bij de ACHV

Zaterdag 29 oktober 1921 - Oplevering van een blok woningen van Amsterdamsche Coöperatieve Woningvereniging Samenwerking. Samenwerking is onder de woningbouwverenigingen een vreemde eend in de bijt. Na problemen met de bouw en falende aannemers besloot ze de bouw in eigen hand te nemen en alleen te werken met vakmensen (tot wel 500 bouwvakkers) die eveneens in coöperatie met elkaar werkten. Als de plannen lukken zal de vereniging de hele wijk tussen Roelof Hartstraat, Hobbemakade, Noorder Amstelkanaal en J.M.Coenenstraat bebouwen. Gemeente en Rijk geloven in de formule en verstrekten ƒ8,7 miljoen aan subsidies. Klapstuk - weten wij nu na al die jaren - is het tehuis voor ongehuwden op de hoek bij het Roelof Hartplein. Verder zullen 650 woningen gerealiseerd worden; de laagbouw rond het Harmoniehof zal in 1922 gereed komen. Zuurpruimen noemen de wijk "een blanke elite-enclave" maar voorlopig zijn de eerste delen van het project tot rijksmonument verklaard (het Nieuwe Huis). Lees meer...

Zaterdag 29 oktober 1921 - Opening dagschool voor timmerlieden 'Concordia Inter Nos' in de Frederik Hendrikstraat 79-83. De opening werd verricht door burgemeester De Vlugt, als ex-aannemer in feite ook een bouwvakker. Diverse sprekers roemden dit particuliere initiatief op het gebied van vakorganisatie.
Concordia begon in 1873 als avondschool van de Timmerliedenvereniging. In 1911 werd de opleiding uitgebreid met een cursus metselen. Ter gelegenheid van de opening van de nieuwbouwschool is de opleiding omgezet in een dagschool. De directeur vertelt trots dat er zoveel aanmeldingen zijn dat de school te klein zal blijken.

Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2020. De keuze 2014 t/m 2020 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.

Aanmelden voor deze digitale uitgave    -    Afmelden voor deze digitale uitgave