De snelste met het juiste antwoord op de foto van vorige week was Ria Scharn. De nieuwe opgave komt dan ook van haar. Haar vragen zijn:

Waar is dit?

Oplossingen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Op de gesloopte vestingwerken legde Amsterdam het eerste stadspark aan (Westerplantsoen), nog voordat het Vondelpark werd aangelegd. Dat was een misrekening want Den Haag decreteerde een kwart eeuw later dat er een vaarverbinding gemaakt moest worden van het Nieuwemeer naar het IJ: de zogenaamde Staande-Mast-Route. Daarvoor werd de voormalige stadsgracht verbreed tot kanaal dat de naam Westerkanaal kreeg. De huizen in de achtergrond staan aan de Houtmankade. Onder de deelnemers zijn nogal wat lieden die in dit stadsdeel opgroeiden en daarover bericht hebben in deze kolommen. Zie hieronder.

Bram Huyser was één der eerste deelnemers aan deze quiz en dat met veel interesse en inzet. Hij had ooit een artikel over het Westerplantsoen en omgeving in Ons Amsterdam gepubliceerd dat wij nog een keer in een PDF gegoten hebben. Klik de omslag links om nog eens te lezen.
Dezelfde Bram, Wim Huissen en uw webmaster, allemaal ooit in de buurt woonachtig, schreven gezamenlijk een PDF over de metamorfose van het Smallepad tot Planciusstraat. Ook die PDF gaat over de directe omgeving en daarin komt ook het Westerkanaal aan de orde. Klik de omslag rechts om die PDF nog eens te lezen.

Goede oplossingen kwamen van Ria Scharn, Maaike de Graaf, Carol de Vries, Jaap van Strien, Wim Huissen, Patrick Nieuwenhuis, Otto Meyer, Han Mannaert, Louis Olivier, Harry Snijder, Arjen Lobach, Robert Raat, Ron Huissen, Jos Mol, Adrie de Koning, Mike Man, Ruud Fontijn, Gerard Beerman, Johannes Elswijk, Wim Koeman, Hans van Efferen,

Deze keuzefoto betreft een locatie buiten de Singelgracht.

De vragen zijn:

Waar is dit?

Waar gaan de rails rechtsaf naar toe?

Oplossingen graag via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

We kijken hier precies tegen het voormalige Brandspuithuisje en politiepost van de gemeente Sloten adres Baarsjesweg 136. Het straatje links is de Slatuinenweg.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Hans Olthof zocht nog even wat informatie over de Slatuinenweg op: zie hieronder.

Slatuinenweg
Dit is het laatst overgebleven stukje van het in 1675 aangelegde Slatuinenpad, dat een kerkpad was, dat liep vanaf buurschap De Baarsjes naar de Haarlemmerweg en naar de  Petruskerk in Sloterdijk en waar zeer veel warmoezerijen langs lagen. Het was een zeer romantisch paadje en was geliefd bij jonge stelletjes om op zondag te wandelen. In 1927 verdween een groot gedeelte van het pad onder het zand voor de stadsuitbreiding 'Landlust' (nu abusievelijk wel eens Zeeheldenbuurt genoemd omdat de straatnamen zijn ontleend aan vlootvoogden). De huidige Willem de Zwijgerlaan volgt grotendeels het tracé van het vroegere pad. In 1924 kreeg het restant tussen Baarsjesweg en Admiraal de Ruijterweg de naam Slatuinenweg.

Achter de poort tussen de nummers 43 en 47 ligt een enorme binnentuin, die sinds 1991 onder leiding van de buurtbewoners en vrijwilligers is omgetoverd tot een natuurtuin, en die vrij te bezoeken is. 

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Maaike de Graaf, Ria Scharn, Gerard Koppers, Arjen Lobach, Otto Meyer, Harald Advokaat, Ruud Fontijn, Harry Snijder, Robert Raat, Han Mannaert, Mike Man, Adrie de Koning, Jos Mol, Minne Dijkstra, Onno Boers, Hans Olthof, Hans van Efferen,

Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Vanaf 2020 moet het onderwerp zich juist buiten de Singelgracht bevinden. Wij verwachten wel een niet alledaags beeld dat ook niet-buurtbewoners wel eens op het netvlies kregen. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b. Blijf sturen!

De vragen bij deze foto zijn:

Waar is dit?

Wat is de (geblurrde) naam van dit gebouw op het moment van fotograferen?

En wanneer u nu dacht 'zal wel gesloopt zijn'..., niet dus, alles nog aanwezig!

Laat het ons weten via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

IJzersterke hint in deze foto waren de treinwagons. Van de overkapping hadden wij voor de zekerheid (onze zekerheid, uw onzekerheid!) de stationsoverkapping afgesneden. Dit is het Weesperpoortstation, toen nog Station Rhijnspoor. Op deze plek vindt u nu het Rhijnspoorplein. De schoorsteen op de achtergrond zou wel eens van de Amstel-brouwerij kunnen zijn. Wij berichtten in 2019 uitgebreid over dit station.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Maaike de Graaf, Ria Scharn, Carol de Vries, Anneke Huijser, Olaf Horn, Kees Boas, Robert Raat, Harry Snijder, Maarten Helle, Han Mannaert, Jos Mol, Fred Slagman, Jan van der Hoeve, Adrie de Koning, Mike Man, Hans van Efferen,

Even puzzelen en dan weet u het. De vraag is:

Waar is dit?

Oplossingen graag via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Was het u opgevallen dat de gracht rechts wel op een heel breed water uitkomt? Inderdaad, dat is de Amstel en het water rechts is de Singelgracht. Het laatste stukje kade langs die gracht tussen Paleis voor Volksvlijt en Amstel heet Sarphatikade.
Omdat we de vervagende randen van de foto lieten staan moest het duidelijk worden dat u niet naar foto's maar naar prentbriefkaarten in de verzameling van de Beeldbank moest zoeken.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Mike Man, Maaike de Graaf, Carol de Vries, Arjen Lobach, Ria Scharn, Kees Boas, Robert Raat, Maarten Helle, Harald Advokaat, Adrie de Koning, Han Mannaert, Anneke Huijser, Jos Mol, Otto Meyer, Dirk Fuite, Anneke Kröner, Hans van Efferen,

Hier kwamen redelijk veel oplossingen van binnen. Dit is het voormalige bedrijfsgebouw van verhuisbedrijf annex boedelopslag De Gruyter, Hondecoeterstraat, hoek Frans van Mierisstraat. Het is omgetoverd tot een wooncomplex waarvan onderstaande foto een beeld geeft.
Hier lagen ook tijdens de verbouwing van het Rijksmuseum de kunstvoorwerpen opgeslagen. Daarna ging het gebouw plat, op de buitenmuren na dan, natuurlijk.

Lees meer...

Foto onder: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Dick van der Kroon, Anthony Kolder, Maaike de Graaf, Kees Boas, Maarten Helle, Harald Advokaat, Mike Man, Jos Mol, Hans van Efferen,

redactioneel

In 2017 berichtten wij u dat het 100 jaar geleden was dat in de Haarlemmermeer een militair vliegveldje werd aangelegd dat de bakermat zou worden van het latere Schiphol. Op 17 mei 1920 was het zover dat de eerste KLM-lijnvlucht uit Londen op Schiphol landde met passagiers... op dit militaire vliegveldje, met toestemming van het Ministerie van Oorlog. De landings/startbaan was toen nog een grasveld waar elk vliegtuig zich al hobbelend over voortbewoog. Uit loods VI, eigenlijk een militaire loods maar nu in gebruik bij de KLM, perste zich een groepje mannen onder leiding van Albert Plesman om de gasten te verwelkomen. De eerste gebeurtenis in het bestaan van de wereldluchthaven Schiphol.

De KLM begon zijn lijnvluchten met gecharterde toestellen van de Aircraft Transport end Travel Ltd. zoals op de zijkant van het toestel hierboven te lezen is. Fokkers waren in Engeland niet welkom door hun aandeel in de oorlog! De toestemming van het Ministerie hield in dat de KLM één keer per dag een lijntoestel mocht laten landen of opstijgen. Het landingsterrein was een grasveld van 800 x 800 meter en kende geen drainage... 4 meter onder de zeespiegel! Het kon in noodgeval verlicht worden met stallantaars. Loods VI mat 20 x 25 meter en diende als station, werkplaats, hangar, kantoor en vrachtruimte (foto links).

Niettemin waren buitenlandse piloten, meestal ex-oorlogsvliegers, enthousiast over Schiphol; oneindig groot gebied zonder obstakels waar je de kist eenvoudig aan de grond kon zetten. En Nederland lag helemaal niet zoveel achter waar het burgerluchtvaart betrof. De gedreven Albert Plesman was er vroeg bij geweest. In 1921 al bouwde de KLM een hotel-café-restaurant aan de Ringdijk en niet veel later de nieuw hangar A. Op de foto in het midden de uitbreidingen met een cirkel om loods VI: de bakermat. Rechtsonder de boerderij van de boer die voor ƒ55.000 zijn weiland verkocht aan de minister van Oorlog.

Het feit dat de KLM het militaire vliegveldje gebruikte was een rem op de ontwikkeling van de luchtvaart en het duurde tot 1926 eer er een besluit genomen werd over de rol van de KLM op Schiphol. Op 1 april 1926 nam de Gemeente Amsterdam de exploitatie van Schiphol van het Rijk over. Nu kon er uitgebouwd worden om grotere vliegtuigen te kunnen ontvangen. Nog datzelfde jaar werd het landingsterrein geëgaliseerd, de toegangsweg vanaf de Ringdijk verbreed en een betonnen platform van 50 x 100 meter voor de nog door 'Oorlog' gebouwde hangar A.

De boer die zijn weiland aan 'Oorlog' had verkocht werd nu zelf uitgekocht. Zijn boerderij met 30 ha grond stond in het geplande uitbreidingsgebied. Hier werd de ene na de andere hangar/werkplaats gebouwd.
De oude loods VI werd nu het middelpunt van de rondvluchten boven Amsterdam. Een oude stal van de boer werd in 1927 verbouwd tot kantine met terras.

Fokker werd zo langzaamaan weer salonfähig en kreeg op Schiphol zijn eigen terrein en hangar. Eerder zagen wij dat van de Fokker vliegtuigfabriek in Amsterdam-Noord de nieuwe toestellen op dekschuiten naar Schiphol werden vervoerd om van daar op te stijgen en uitgeleverd te worden. Tegen en rond hangar A werden diverse bijgebouwen geplaatst. In 1935 werd het landingsterrein drie keer zo groot uitgelegd en kreeg verharde banen. Bovendien werd er onder 200 km drainagebuis gelegd. De KLM werd een speler van formaat in de burgerluchtvaart en Schiphol dreef op die stroom mee. Tot in mei 1940 alles in puin gegooid werd...

Alle foto's bij dit artikel komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders aangegeven.
De foto van het restaurant is een prentbriefkaart en die van 'de Bakermat' komt van een KLM-blog.

De komende weken willen wij aandacht schenken aan een laat-19de-eeuwse buurt die beter slaagde dan voorganger De Pijp. Niet dat het lijkt op wat Van Niftrik voor dit deel voor ogen gehad, maar de opzet was toch veelbelovend. Er werd met landschapsarchitect Leonard Springer een heuse ontwerper aangetrokken die er een samenhangend geheel van moest maken. Wel was het zo dat het Plan Kalff de structuur van de buurt bepaalde, in de zin van het in stand laten van de bestaande polderstructuren zoals Oetewalerweg (Linnaeusstraat), Oliphantspad (Eerste Boerhaavestraat) en Oetgenspad (Eerste Oosterparkstraat). Verder werd de buurt ingesloten door de Singelgracht en de spoorbanen van het Rhijnspoor (Wibautstraat) en Oosterspoor (Populierenweg). Ook werd een groot deel ingeruimd voor een nieuw ziekenhuis: het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Hoofdmoot van de inrichting werd echter het Oosterpark rond de Molenwetering. Aan deze waterloop dankt het park zijn omvangrijke waterpartijen. De Molenwetering bemaalde de Over-Amstelse Polder, ook nog decennialang na de aanleg van het park. Het gemaal stond aan de Linnaeusstraat. Voorlopig bleef een flink deel van het park als Oosterbegraafplaats gehandhaafd. Het ruimen daarvan - en het daarna toevoegen aan het Oosterpark - was nog toekomstmuziek.

Afbeelding: Vogelvluchttekening van OLVG door architect A.C.Bleys -1895 - bron: Stadsarchief Amsterdam
Onderstaande plattegrond: Plan voor Oosterparkbuurt door Leonard Springer (SAA)

De polderstructuur waar eerder sprake van was lag in de Over-Amstelse Polder, grondgebied van Nieuwer-Amstel m.u.v. de 100 gaarden stadsvrijheid die bijna automatisch de nieuwe gemeentegrens van Amsterdam werd. Amsterdam werkte hard aan de annexatie van de rest van de polder tot de Watergraafsmeer aan toe, maar ook dat was voorlopig nog toekomstmuziek.
Ook al was de polder grondgebied van Nieuwer-Amstel, het gebruik werd volledig gedomineerd door Amsterdammers. Veelbezochte uitspanningen als De IJsbreker en Lokhorst lagen aan het Oliphantspad en er aan stonden veel zomerverblijven van stedelingen die de stank ontvluchtten. In de polder vestigden zich industrieën als Blooker (Oetgenspad), de Beiers Bierbrouwerij aan de Amstel en brouwerij De Amstel aan de Mauritskade, allemaal Amsterdamse ondernemers op zoek naar goedkope bouwgrond.

De plannen voor de Oosterparkbuurt beperkten zich tot dat deel dat binnen de gemeentegrens lag. In 1881 werden de eerste bouwkavels verkocht.

Foto: Het Oliphantspad, de latere Eerste Boerhaavestraat. Jacob Olie -1894 (SAA)

Het Oosterpark werd aangelegd in de voor die tijd nieuwe en moderne landschapsstijl. In 1886 ging de eerste spade de grond in, maar snel zou het allemaal niet gaan met de aanleg. Op de foto links (Jacob Olie; SAA) hebben dan de waterpartijen hun vorm gekregen maar de beplanting is na zoveel jaren nog summier. Op de achtergrond de eerste gebouwen en de kapel van het ziekenhuis waarvan de bouw in 1895 begon en de eerste fase (foto) in 1898 afgerond werd.
Het ziekenhuis was een instelling voor en door Rooms-Katholieken. De ordezusters kwamen van de Liefdezusters van de Heilige Carolus Borromeus, een congregatie uit Maastricht (Zusters onder de Bogen). Tot 1910 waren er alleen religieuzen in de verpleging werkzaam. Daarna kwamen mondjesmaat 'leken' in dienst.

Het ziekenhuis begon met een gescheiden mannen- en een vrouwenafdeling met elk twee verdiepingen in gebruik bij zieken. In de loop der jaren werd het ene na het andere paviljoen bijgebouwd. In 1973 (!) gaf de orde het ziekenhuis over aan een wereldse directie die meteen met een grootscheepse vernieuwingsbouw begon. Van de oorspronkelijke bouw is niet veel meer over. Zelfs de kapel werd in 1987 gesloopt en uiteindelijk vervangen door een eigentijdse 'bezinningsruimte'.

Foto: Hoofdgebouw in 1904 (SAA)

Komende weken willen wij aandacht schenken aan enkele instellingen die grond in de nieuwe buurt kochten op basis van de plannen van Springer. Zij bouwden aanzienlijke panden om hun werk te kunnen verrichten. Ze werden deels ten onrechte gelokt met plannen die niet allemaal uitgevoerd werden. Net als in De Pijp werden de plannen in de uitvoering soberder door permanent geldgebrek bij de stedelijke overheid. En net als in De Pijp en ook in de Dapperbuurt werden er door hebberige projectontwikkelaars straten tussengeflanst (Sparrenweg). Pas in de jongste tijd kreeg de buurt een beetje de bedoelde uitstraling, maar toen waren de meeste van de pionierende instellingen verdwenen. Vooral de pleinen op de kruisingen van de Parkstraten en de dwarsstraten zouden uitgebouwd worden tot speelplaatsen en plantsoenen. Hieronder een paar voorbeelden van wat er van de plannen terechtkwam en wat er recent van gemaakt is. Van boven naar onder: Iepenplein, Beukenplein en Kastanjeplein.

Alle foto's Stadsarchief Amsterdam (SAA) behalve Iepenplein 2019 (Google).

Een blik op het Schapenplein vanuit een onverwachte hoek, namelijk vanuit een raam van Hotel Rondeel, het tegenwoordige De l'Europe. De opname is van rond 1860 en de maker is onbekend bij het Stadsarchief. De Engelse huizen staan er nog (afbraak in 1865) en de Doelensluis is nog in zijn 17de-eeuwse gedaante met zes gewelven. Daarvan werden er in 1865 en 1883 stukken van afgesnoept voor verbreding van resp. Muntsluis en Rokin. De huidige liggerbrug is van 1935-'36.
Na de sloop van de Engelse huizen werd de Schapenplein in 1877 vernoemd naar de eerste echtgenote van koning Willem III: Sophia van Würtemburg.

Dit is Hotel Rondeel. De naam was ontleend aan het fort aan de Amstel ter bescherming van de stad vanuit het zuiden.
In 1594 verloor het fort zijn functie door de Tweede Uitleg en in 1638 verpachte de stad het aan een logementhouder. Op de fundamenten van de voormalige versterking werd dit nieuwe gebouw neergezet dat ook een logement werd. Hotel ging het heten toen de voorgevel vervangen werd door een chique nieuwe. Iets later dan deze foto zou ook de zijgevel vervangen worden in 1895 werd dit geheel weer afgebroken en het luxe Hotel De l'Europe gebouwd.

Hieronder tot slot een panorama van Jacob Olie met dezelfde bebouwing rond de Doelensluis; alle foto's uit de Beeldbank van het Stadsarchief.

a de middelbare school had ik het wel gehad met docenten en klassen; ik ging 'werken'. Zo noemden ze dat in die jaren. Hoe ze dat nu - in tijden van hoge werkeloosheid - noemen weet ik niet. Toen was er nauwelijks een probleem, zowat elke sollicitatie kon tot een baantje leiden. Ja, behalve voor het baantje dat ik wilde: in 'de reclame'. Dat was voor een jongen toen wat de cover van de Vogue is voor een meisje. Maar net als een ravissant uiterlijk de gemiddelde handicap voor meisjes is, is het gebrek aan creatief talent de nekbreker voor reclamejongens. Zeker, je werd best wel uitgenodigd te solliciteren maar je moest wel steeds je map tekeningen meenemen die je op school had samengesteld. En daar ging het steeds weer mis. Onvoldoende talent! Van alle baantjes op een reclamebureau hadden ze maar heel weinig tekenaars nodig. Voor de rest waren schijnbaar andere kanalen, maar die ambieerde ik niet.
Dus ging ik zoek naar randgebieden, zolang het maar iets te maken had met reclame. Ik solliciteerde naar een baantje op 'klantencontact en voorlichting' bij Bührmann Papier. Ik telde 18 jaar en was groen als gras. Afdelingshoofden bleken dit deel van hun werk met tegenzin te doen, in elk geval behandelde die van Bührmann mij met duidelijke tegenzin. Hij testte mijn talenten inzake communicatie met eventueel toekomstige klanten in een rollenspel. Via de huistelefoon belde hij mij op met de vraag of ik in de collectie uitleen-clichés misschien iets voor hem had. Wat, dat weet ik niet meer na al die jaren, maar ik zei hem dat te onderzoeken. Ik ging dat meteen doen en kwam bij hem terug, legde de telefoon op het bureau en sprong - na uitleg waar zich dat archief bevond - op om het direct te controleren. Een dik boek lag daar klaar met afdrukken van elk cliché dat ze voor dit doel bewaarden. Toen ik het boek doorgebladerd had stelde ik vast dat er niets voor de 'klant' bij was en keerde terug naar de kamer waar ik vandaan was gekomen.

Dat was best nog een kunststukje want Bührmann zat toen nog in een verzameling grachtenpanden en pakhuizen tussen Keizer- en Prinsengracht. Eenmaal binnen stelde ik vast dat de telefoon opeens op de haak lag en het toch al onwillige afdelingshoofd opmerkte dat ik toch niet kon verwachten dat die klant twintig minuten aan de telefoon ging wachten of ik iets voor hem had?! Enfin, u raadt 't al, het werd niets tussen ons.
Opeens was daar die advertentie voor een reclametekenaar bij een lichtreclamebedrijf. Ik zei toch dat elk randgebied goed was, als het maar iets met reclame te maken had? Ik er heen en werd per omgaande aangenomen omdat de eigenaar iets met diploma's had. Na een aantal sollicitanten die ook wel een beetje tekenen konden, afgewerkt te hebben kwam mijn diploma als geroepen, ik was de nieuwe leerling op zijn tekenkamer met uitzicht over de Torensluis. Ik kreeg één van de drie tekentafels ter beschikking die uitgerekend voor het raam stond met het mooiste uitzicht van de stad..., tenminste vond ik dat. De Torensluis was toen nog heel levendig, al stond die voor een goed deel vol met geparkeerde auto's. Dat kon toen nog.
Zowel de eigenaar als ik hebben nooit spijt gehad van de job; ik was/ben leergierig en bereid om allerlei andere zaken erbij te leren.
Maar dat gaat 't niet om. Er kwam een dag dat ik me wilde verloven..., dat deden mensen toen nog. Er moesten kaartjes komen om dat een vrienden en kennissen mede te delen, zoals dat te doen gebruikelijk was. Als creatieveling was ik natuurlijk niet tevreden met wat de drukker zoal in de aanbieding had, ik ging dat zelf ontwerpen. Ik herinnerde mij de cliché-collectie van Bührmann en trok de stoute schoenen aan en vroeg om een cliché te leen. Geen probleem, kom maar uitzoeken. Het werd er een met twee in elkaar gestrengelde boomblaadjes. Ik liet het in groen afdrukken, dwars door de zwarte tekst heen. In de kleur groen... groen als gras. Ik heb er geen voorbeeld van bewaard... 't was niet zo'n succes.

Bij de foto's:

Bührmann op de Keizersgracht met de Groenlandse pakhuizen die bij de groothandel in gebruik waren. Lees meer over deze pakhuizen in een aflevering van het jaarboek 2015.

Het venster dat mij uitzicht bood op de Torensluis.

Gratis parkeerplaatsen waren schaars in de tijd dat er nog geen parkeermeters waren en maakten de automobilisten vindingrijk.

De Torensluis was een gewilde parkeerplaats voor blik... tot de brug op instorten stond.

Dinsdag 1 juni 1920 - Eduard Verkade speelt zijn 'afscheidsvoorstelling' van Hamlet in de Stadsschouwburg. Daarna vertrekt hij naar Engeland. Een voorstelling die helemaal geen afscheid zal blijken te zijn want Verkade zal spoedig naar Nederland terugkeren, alleen niet meteen naar Amsterdam.
Wat zat Verkade zó dwars dat hij het land vaarwel zegde om dit buitenlandse avontuur aan te gaan?
Aan het begin van zijn toneelcarrière was Verkade in Berlijn onder de indruk geraakt van de Engelse Edward Craig die les gaf in een revolutionaire naturelle speelstijl. Verkade introduceerde deze stijl aansluitend in Nederland waar hij de hele conservatieve garde over zich heen kreeg. Wij hebben u daar eerder over bericht. Verkade kreeg geen schijn van kans om vaste bespeler van een schouwburg te worden en bleef in de marge. Gefrustreerd daarover wilde hij in Engeland proberen een uitwisselingsprogramma op te zetten. Hij haalde Louis Bouwmeester naar Engeland om daar tussen een verder Engelse troep zijn Shylock te spelen. Engelse acteurs speelden in Den Haag, met even weinig succes. Zijn plannen om zelf op te treden als Theseus in Midzomernachtsdroom liet hij varen, het Engelse avontuur was gedaan. In 1921 keerde hij op uitnodiging terug naar Den Haag waar hij een gezelschap formeerde dat als vaste groep en met gemeentelijke subsidie de Haagse schouwburg zou bespelen. Maar daar bleef hij ook niet; in 1924 keerde hij zowaar terug naar Amsterdam. U hoort t.z.t. weer van ons...

Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2020. De keuze 2014 t/m 2019 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.

Aanmelden voor deze digitale uitgave    -    Afmelden voor deze digitale uitgave