De snelste met het juiste antwoord op de foto van vorige week was Ria Scharn. De nieuwe opgave komt dan ook van haar. Dit dubbele woonhuis heeft hier een commerciële functie maar dat was zeker bij de bouw niet zo en omdat te honoreren is het geheel flink opgeknapt en kreeg een woonfunctie. De vraag is:

Wat is het adres van dit huis?

Oplossingen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Dit was duidelijk een moeilijke opgave. We kijken hier naar slooppanden op de Korte Prinsengracht. Het gaat om de huizen tussen Brouwersgracht en Haarlemmerstraat die in 1942 zouden wijken voor nieuwbouw.
Het pand links is een hoekpand Haarlemmerstraat 155 en was de manufacturenhandel van Vroom, voordat deze fuseerde met Dreesmann. Natuurlijk bleef de hoek tot ver na de oorlog onbebouwd en stond er een gemetselde muur omheen. Recent is wat er na de oorlog voor in de plaats kwam alweer afgebroken en zijn er appartementen voor in de plaats gekomen.

Alle foto's bij dit item: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Ria Scharn, Anneke Huijser, Adrie de Koning, Jos Mol, Mike Man, Robert Raat, Hans van Efferen,

Deze keuzefoto betreft een locatie buiten de Singelgracht.

Paul Graalman kwam op zoek naar de oplossing van een andere opgave deze foto tegen. Hij wil het volgende van u weten:

Waar is dit?

Waar hoort de schoorsteen bij?

Oplossingen graag via deze link

Voor dat dit Amsterdam-Noord is zijn er verrassend veel mensen wel eens langs gekomen, gezien het aantal oplossingen.
Sommigen noemen het een omvallende poort, maar de kunstenaar zelf ziet het eerder als een omhoogkrullend deel van de weg. Erachter ligt namelijk nog een stuk van de oude Zuiderzeeweg, aangelegd in de jaren dertig. Marcel Smink heeft hem laten bestraten met dezelfde betonnen klinkers als waaruit de poort is opgetrokken.
Hij houdt rekening met het feit dat het wordt gezien door veel verschillende mensen: ‘Het is als met het boek ‘In de naam van de Roos’ van Umberto Eco. Dat kun je lezen als een roman, een detective en als een filosofisch werk. Zo’n gelaagdheid probeer ik ook in mijn beelden aan te brengen. Deze poort kun je bijvoorbeeld gewoon zien als een folly, een merkwaardig object in een verkeerslandschap. Je kunt het ook opvatten als een signaal voor automobilisten die van de snelweg komen: u nadert een andere wereld, het wordt tijd voor een trager tempo. Maar je kunt het ook zien als een monument, een eerbetooon aan die oude Zuiderzeeweg.

Foto: ©Ton Brosse

Goede oplossingen kwamen van Anneke Huijser, Adrie de Koning, Anthony Kolder, Arjen Lobach, Hans Olthof, Kees Huyser, Ria Scharn, Jos Mol, Jan Six van Hillegom, Otto Meyer, Mike Man, Hans van Efferen,

Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Vanaf 2020 moet het onderwerp zich juist buiten de Singelgracht bevinden. Wij verwachten wel een niet alledaags beeld dat ook niet-buurtbewoners wel eens op het netvlies kregen. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b. Blijf sturen!

Een overbekend pand in de binnenstad. Het heeft diverse bestemmingen gehad maar eentje springt er uit door de opdringerige neonreclame.

Waar is dit?

Wat werd de bestemming van dit pand?

Laat het ons weten via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Deze foto van het Kleine-Gartmanplantsoen werd gemaakt in 1978 ter gelegenheid van de versterking van de overkluizing van de Lijnbaansgracht. Weinig mensen realiseren zich dat ze bij het passeren van het Leidseplein over de overkluisde Lijnbaansgracht rijden/lopen. Die doorgang was nodig voor het dagelijks doorspoelen van de Amsterdamse grachten. De gemetselde overkluizing over de volle breedte van de gracht werd in 1978 niet sterk genoeg geacht om de nieuwe zware tramstellen te dragen en daarom werd er een nieuwe draagwand midden in het water gemaakt. Dat bleek afdoende.

Foto's: Stadsarchief Amsterdam

In 1909 begon de demping van een stukje Lijnbaansgracht tussen Stadsschouwburg en Zieseniskade. Een flinke bijdrage van modehuis Hirsch & Cie trok de gemeente over de streep. In dit tracé werd dus ruimte gelaten voor doorstroming van het water dat in open verbinding staat met bijvoorbeeld de Leidsegracht.
In 2014 begon Amsterdam met de ontwikkeling van plannen voor een fietskelder voor 2000 fietsen ter plaatse van het Kleine-Gartmanplantsoen. De waterkwaliteit was zodanig verbeterd dat, behalve dat ze met gerust geweten de koningin in de grachten lieten zwemmen, de doorstroming niet meer nodig was. Met steeds grotere intervallen hoefde het gemaal bij Zeeburg nog maar te pompen. Door de fietsenstalling zou de Lijnbaansgracht definitief onderbroken worden en dat zeer tegen de zin van Hoogheemraadschap Amstel, Gooi en Vecht die verslechtering van de waterkwaliteit vreesde. Amsterdam was eigenwijs en zette zijn zin door, ondanks protesten van omwonenden die een stinkende en vuile gracht voor hun deur vreesden. Ook historische argumenten van de VVAB hielpen niet, de fietsenstalling komt er.

Onderstaande foto en ontwerptekening: Ballast Nedam

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Kees Boas, Adrie de Koning, Anneke Huijser, Minne Dijkstra, Carol de Vries, Kees Huyser, Jos Mol, Maarten Helle, Ria Scharn, Jan Six van Hillegom, Han Mannaert, Otto Meyer, Ton Hupkens, Hans Olthof, Hans Goedhart, Mike Man, Robert Raat, Wim Huissen, Hans van Efferen, Harry Snijder,

Dit keer een foto van iets dat zich buiten de Singelgracht bevindt/bevond. Twee objecten waar we iets over willen horen.

Welke zwembad zien we hier?

Bij welke buurt horen de huisjes in de achtergrond?

Oplossingen graag via deze link

Wij dachten nu eens niet het zichtbare huisnummer te verdoezelen..., óók weer niet goed. Dat nummer 525 maakte deze foto een weggevertje. Dat nummer vindt u op de Prinsengracht, vlak bij de Runstraat (rechts). De steeg is de Kalvergang met destijds de inpandige nummers 511-523. Die lijken allemaal gesloopt en vervangen door een tamelijk groot gebouw met de nummers 511-515. Het staat ter plekke bomvol met inpandige bebouwing.

Foto: Johannes Boursse
bron: Stadsarchief Amsterdam

Prinsengracht 531, hoek Runstraat, heeft een geveltop met olifant die eerder figureerde op deze pagina's. Ton Brosse memoreerde de olifant op het monumentale pand nog eens.

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Anneke Huijser, Carol de Vries, Jos Mol, Ria Scharn, Adrie de Koning, Mike Man, Ton Brosse, Robert Raat, Hans van Efferen, Harry Snijder,

Dit is nog een foto uit de Beeldbank met de beschrijving "locatie onbekend". De foto kunt u klikken voor een grotere versie in de Beeldbank. Het is niet zeker of dit binnen de Singelgracht is of dat dit zelfs maar Amsterdam is. Wat we wel weten is dat er in dit huis een logement gedreven werd en dat het een prachtig snijraam boven de deur laat zien. Weet u misschien waar dit dan is?

Waar is dit?

Als u een idee heeft waar dit is/was, laat ons het weten via deze link

Uw webmaster schaamt zich al een week de ogen uit het hoofd. De hulpvraag betrof een pand in Edam. Twee jaar in de buurt wonen is klaarblijkelijk niet genoeg om dit meteen te herkennen als Baandervesting, hoek Baanstraat in Edam. De schoorsteen hoorde bij een fabriek die al tijden geleden is afgebroken. Tegenwoordig parkeren daar toeristen en de rest van de braakliggende grond wordt binnenkort bebouwd met woonhuizen.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Eric-Jan Noomen, Arjen Lobach, Paul Graalman,

redactioneel

...wandelen door Amsterdam. Wij vonden het jammer dat de nieuwe regels van de Gemeente Amsterdam het onmogelijk maken nog meer wandelingen in het centrum te organiseren. De stad houdt echter niet bij de Singelgracht op en daarom stellen wij een aantal nieuwe wandelingen voor die daarbuiten liggen. Hier komt het eerste lijstje: Bellamybuurt, de (Nieuwe) Pijp (Amsterdamse School), Rivierenbuurt (Plan Zuid), Oost, Watergraafsmeer (Betondorp), Noord (tuindorpen, dijkhuizen oude dorpen).
Zodra het weer moet wat stabieler wordt en Corona tot het verleden behoort zou er weer gewandeld kunnen worden. Dat zal op z'n vroegst in mei gelden, maar we leggen ons nu nog niet vast. Zijn er misschien mensen die voldoende van een onderwerp/buurt afweten dat zij ons kunnen rondleiden en wat vertellen? Het mag niets kosten want zodra er betaling gevraagd wordt zijn we onderhevig aan belastingen en vergunningen. Als u in principe mee zou willen doen, laat u ons dat weten via deze link.

In september gebeurde het... drie weken kermis. De eerste week werd er opgebouwd en was het nog tamelijk rustig maar op de eerste kermiszaterdag was de beer los. De tweede week waren alle scholen dicht. De kinderen verzamelden biljetten waarin de diverse attracties in wervende teksten omschreven wat er in hun tent te verwachten was. Vader maakte dan een keus en nam het hele gezin mee naar de kermis.
Dinsdag was traditioneel de avond van de dienstboden. De opgedirkte meiden huurden met z'n tweeën of meer in de Kippenhoek een kermisvrijer die hen de rest van de avond chaperonneerde. Met de kermis trokken ook schouwburgtenten mee waar gezelschappen speciale stukken opvoerden die ze de rest van het jaar onmogelijk in vaste schouwburgen konden brengen. Vet aangezette drama's en komedies die makkelijk emoties bij het publiek losmaakten, het publiek dat verder in het jaar geen toneel meer zou zien, smulde.

De drieweekse kermis in Amsterdam diende oorspronkelijk wel degelijk een doel. Het was de jaarmarkt waar mensen kennis maakten met producten, wetenswaardigheden en vertier die ze anders nooit te zien zouden krijgen. Oskar Carré reisde alle jaarmarkten van Europa af voordat hij zich een stenen circustheater liet bouwen. In de 19de eeuw maakte Amsterdammers op de kermissen kennis met film, bijvoorbeeld in de reizende bioscoop van Jean Desmet, voordat er vaste bioscoopzalen ingericht werden.
De jaarmarkt/kermis was ook een soort rariteitenkabinet die hetzelfde bood als later de geïllustreerde tijdschriften. In geheimzinnige tentjes werden vreemde wezens tentoongesteld, zowel exotische dieren als mensen met een afwijking. Soms extreme zaken als baby's met twee hoofden op sterk water of dwergen, mismaakte mensen, ijzersterke mannen in tijgervellen, noem maar op...

Er staat wel "Kermis op de Botermarkt" boven dit verhaaltje maar de jaarlijkse kermis beperkte zich zeker niet tot de Botermarkt. Ook op het Amstelveld en de Nieuwmarkt stond het vol met kramen. Ook Wester- en Noordermarkt deden mee en de rest van de stad genoot ook volop mee van het uitgaande publiek. Daar komt het tweede gezicht van de jaarlijkse kermis om de hoek kijken. Loopt u maar mee achter zo'n stel feestvierders aan.
Ze beginnen op de Westermarkt maar lopen snel door naar de Nieuwmarkt en als ze daar alles gezien hebben over de Kloveniersburgwal en Muntplein door de Reguliersbreestraat naar de Botermarkt. Daar wordt toch wel de meeste tijd doorgebracht en daar wordt ook 't meest geconsumeerd. De echte kermisgangers gaan dan nog even naar het Amstelveld voor een voorstelling in een circus- of schouwburgtent. Misschien stond Wollsläger daar, waar Carré de klappen van de zweep leerde. Maar de echte feestbeesten gaan nu naar de Nes waar de louche tenten hoogtij vieren. Het wordt een echte kroegentocht, lokaal in-lokaal uit. Het is in de gelegenheden zó vol en heet dat de ramen opengeklapt worden, soms zelfs helemaal weggenomen. De alcohol-consumptie is bovenmatig, de losbandigheid spreekwoordelijk.
Een kermisgast moet vrolijk zijn
met zang en dans en brandewijn!

De jaarlijkse kermis was een gebeurtenis die eindelijk wat kleur in het dagelijkse leven bracht, die de saaiheid even opzij schoof. Hier leefde je een jaar naartoe, hier spaarde je een heel jaar voor, zodat je een paar gulden te verteren had. Vergelijk het met carnaval. Ook kon je een kermisfooi van je werkgever krijgen, een aanmoediging om eens lekker los te gaan zodat je er aansluitend weer een jaar hard tegenaan kon. Maar halverwege de 19de eeuw werd de stem van de zedenmeesters luider en klonken in de Raad stemmen om met de kermissen de losbandigheid af te schaffen en dat juist in de jaren dat de kermis op z'n hoogtepunt was. In 1847 werd de kermis met een dag ingekort en in 1872 opnieuw, nu tot één week. Burgemeester en wethouders durfden het niet aan om de kermis helemaal te verbieden, vrezend voor de reactie van het publiek en vooral voor de inkomsten van de kasteleins en logementhouders. Ook voor het wegvallen van de fooien voor beroepsgroepen die met vergunning van B&W traditioneel met prentjes langs de deur gingen voor een fooi..., de vuilnisophalers (kermiswens links), de nachtwachten, de porders, de bezorgers. Voor dat laatste zetje was een puriteinse burgemeester nodig die het helemaal met de zedenmeesters eens was. In 1875 verbood B&W onder aanvoering van de calvinist Jhr. Mr. C.J.A. den Tex de kermissen definitief. Het volk morde:
Kermis moet er wezen, Kermis moet er zijn,
Anders mag de Burgemeester vrezen
En Thorbecke van het plein
Kermis moet er wezen, Kermis moet er zijn,
Anders slaan wij bij den Burgemeester de ruiten kort en klein

Den Tex (foto) heeft het geweten! Op de dag dat de kermis voor het eerst niet plaatsvond, 11 september 1876, vertrokken vele honderden mensen richting het huis van de burgemeester. De ruiten van het huis werden niet gespaard, evenals de ramen van andere huizen in de stad. Vooral in de Kalverstraat overleefden de ruiten het niet. De burgemeester kwam er wel ongeschonden vanaf; hij was op de hoogte van de dreigende ongeregeldheden en was niet thuis. Vijf dagen lang heerste er grote onrust. De politie, schutterij en het leger grepen hardhandig in, zodat het protest uitmondde in enorme gevechten tussen de protesterende arbeiders en autoriteiten. De schade was enorm. Er waren tientallen gewonden gevallen, van wie één het uiteindelijk niet zou overleven. Honderden mensen werden gearresteerd. Er sneuvelden enorm veel ruiten en er werden brandjes gesticht. Vijf dagen was er gevochten, maar de kermis in z'n traditionele vorm kwam niet terug.

Alle afbeeldingen komen uit de Beeldbank van het Stadsarchief Amsterdam, tenzij anders vermeld.

Toen de gemeenteponten over 't IJ gratis werden, bleven enkele particuliere veerdiensten parallel bestaan. Hoezo liever betalen voor een overtocht dan gratis met de gemeentepont? Wel..., die particulieren begonnen midden in de stad en voor de gemeentepont moest je naar de gure, tochtige De Ruyterkade. De tocht om het station heen alleen al was een bezoeking; het kostte zelfs extra geld, al was dat ook maar een cent. Erger was dat de GTA hier het oudste materieel inzette. Bus K was berucht, het was benauwd, luidruchtig, het schoot niet op, het was een bezoeking als je daarop was aangewezen.
Over twee rederijen die deze veerdiensten naar de "overkant van 't IJ" aanboden hebben wij ooit PDF's samengesteld: Bergmann en Boekel. Klik de omslagen hieronder om te lezen.
Nog een derde dienst binnen de stad werd door de Haven Stoomboot Dienst onderhouden. Ook daarover publiceerden wij eerder. Klik hier om te lezen...

l snel na de uitbundig gevierde opening heeft 't Smalle stamgasten: buurtbewoners die 's avonds een glaasje komen drinken. Overdag moet het café het vooral hebben van de maandagochtendmarkt, passanten en bezoekers van het Anne Frank Huis. In de winter loopt het niet zo goed. Misschien doordat er geen luide muziek uit boxen tettert - alleen 'levende' muziek is geoorloofd, er staat een piano - maar ook de ramen spelen een rol. Die zijn van glas in lood waardoor je van buiten niet goed kunt zien hoe gezellig het binnen is.
Piet en Rineke, de uitbaters, zijn dan ook blij verrast als er op een dag een keurige heer binnenstapt met de vraag of hij en zijn vrienden er op woensdagavond een warme maaltijd kunnen nuttigen. Het zit namelijk zo. Zij, oud-studenten, gymnastieken één keer in de week in het gebouwtje naast de Westerkerk. Daarna hebben ze honger. Nu weet hij wel dat 't Smalle geen eetcafé is, maar het is zo'n prettige gelegenheid - sfeervol, rustig en toch levendig - en het ligt op een steenworp afstand van hun gymzaaltje, en die ruimte boven, de opkamer, zou een uitgelezen plek zijn. Hoe komen ze trouwens aan die grappige naam? Aha, het is inderdaad smal.
De uitbaters aarzelen geen moment. In zo'n begintijd moet je alles aanpakken. En de opkamer, daar zit bijna nooit iemand. Ze hebben al van alles geprobeerd: een gokautomaat, een flipperkast, een pooltable. Maar niets lokte de bezoekers naar boven.
Dus ze doen het, ook al is 't Smalle echt geen eetcafé. Pannen, bordjes, placemats en bestek voor een man of twaalf, het moet allemaal gekocht worden. Ook is er geen keuken. Rineke en haar moeder maken het eten boven, op de woonverdieping. De ene keer hutspot, de andere keer erwtensoep, dan weer zuurkool. In tassen brengen ze het eten naar beneden, en in dezelfde tassen gaat de afwas naar boven. Uren zijn ze ermee bezig en dat voor 10 gulden per maaltijd. Maar ja, het is geld en de heren zijn tevreden.

Ze wrijven zich over de bolle buiken en roepen dat ze zelden zo'n goede stamppot hebben genoten. Toch krijgt Rineke op een woensdagmiddag een onaangenaam telefoontje: het clubje blijkt moeite te hebben met de prijs. Kan het niet goedkoper? Rineke ploft bijna van woede. De hele middag bezig, met moeder, boodschappen doen, koken, de boel naar beneden slepen, de afwas naar boven sjouwen, en dan dit? Ze heeft het helemaal gehad. De erwtensoep voor die avond gaat in de vriezer. Ze stopt ermee. Om een uur of zeven komen de twaalf gymnastiekers opgewekt groetend binnen. Alles goed? Weertje hè! Ze verdwijnen in de opkamer, bestellen een biertje, nootjes en laten na een half uurtje weten dat het eten door kan. Er is geen eten, vertelt Rineke de heren. Geen eten? Hoezo geen eten? Bleek de groente bedorven, deed het gas het niet? Niets van dat al, zegt Rineke. Ze laat een betekenisvolle pauze vallen. Ik heb altijd met veel plezier mijn best voor u gedaan, vervolgt ze dan. Goede kwaliteit geleverd. Prima eten gemaakt. Ja toch? De heren beamen dat volmondig. Goedkoper kan ik het absoluut niet doen, zegt ze. Dus als u daar problemen mee heeft, houdt het op. De heren slaan bijna achterover van verbazing. Op één na, die zit er met een besmuikt gezicht bij. Goedkoper? Hoe komt u daar bij! Eén van u heeft me vanmiddag gebeld, met precies die mededeling, zegt Rineke. De heren zijn perplex, behalve die ene. Die staart met een rood hoofd naar het plafond. Dan verzoeken de heren of mevrouw hen even alleen wil laten. Ze blijven netjes. Geen boze stemmen, geen klappen, geen omvallende stoelen. Na een paar minuten gaat de deur open en wordt mevrouw gevraagd boven te komen. De heren overladen haar met complimenten, altijd lekker en fijn in 't Smalle, begrijpen volkomen dat mevrouw zich dood heeft geërgerd aan dat telefoontje, heel jammer dat het zo is gelopen. Een applausje voor mevrouw. Een dag later wordt er een fraaie ruiker bezorgd. 'Voor al uw goede zorgen en het voortreffelijke eten!' staat er op het kaartje. En dat is het laatste wat de uitbaters ooit van het gymnastiekclubje hebben vernomen.
-- Wietske Blokker

Foto's: Martin Alberts, bron Stadsarchief Amsterdam - Tekst: © Novecento 2016

Ik woon op een woning, men noemt het een krot
Maar ik zie geen enkel bewijs
Al staat aan de deur: Onbewoonbaar verklaard
Voor mij blijft het toch een paleis
Het huis is gebouwd in de zestiende eeuw
Het staat van de ouderdom scheef
Ik ben er geboren, ik ben er getrouwd
Ik woon er zolang als ik leef

Op die afgekeurde woning
In 't hartje van de Jordaan
Daarop sleet ik m'n jeugd
Had ik leed, had ik vreugd
In de strijd om een eerlijk bestaan
Maar toch voel ik mij een koning
Ook al vloeide er dikwijls een traan
Op die afgekeurde woning
In 't hart van de ouwe Jordaan

Ik slaap in een bedstee zo fijn als een roos
Ik hoor er geen toeter geen tram
En als ik ontwaak, zie ik zo door mijn raam
De schoonheid van oud Amsterdam
De zolder heeft balken van eikenhout
Het keukentje is maar heel klein
Maar wat wil een mens in z'n woning nog meer
Dan blij en gelukkig zijn

Op die afgekeurde woning
In 't hartje van de Jordaan
Daarop sleet ik m'n jeugd
Had ik leed, had ik vreugd
In de strijd om een eerlijk bestaan
Maar toch voel ik mij een koning
Ook al vloeide er dikwijls een traan
Op die afgekeurde woning
In 't hart van de ouwe Jordaan

M'n huis heeft een geveltje waarlijk een pracht
Zoals je maar zelden nog ziet
Het heeft ook een pothuis, een insteek, een stoep
Waarop ik des zomers geniet
Zo is de traditie van onze Jordaan
En daar alleen voel ik me thuis
Het is in m'n buurtje een prachtmonument
Mijn dierbaar en lief ouderhuis

Op die afgekeurde woning
In 't hartje van de Jordaan
Daarop sleet ik m'n jeugd
Had ik leed, had ik vreugd
In de strijd om een eerlijk bestaan
Maar toch voel ik mij een koning
Ook al vloeide er dikwijls een traan
Op die afgekeurde woning
In 't hart van de ouwe Jordaan

Johnny Jordaan - 1955

Tekst: Henvo

Muziek: Louis Noiret

© NPH Music

Luisteren...

Van oorsprong een inventarisatie door Minne Dijkstra en nu in afleveringen hier; waar nodig geactualiseerd.

1650 - Handboogdoelen

Handboogstraat 10

Historie
Genoemd naar de Handboogdoelen. In 1649 werd de straat dwars over het terrein van deze doelen, en die van de Voetboogdoelen, gerooid. Het poortje van de Handboogdoelen is van 1650 en gerestaureerd in 1942 en is nu achteruitgang van de Universiteitsbibliotheek. Het poortje is in Dorische stijl gebouwd met pilasters, fronton en hoofdgestel. In de metopen, dat zijn delen van het fries onder het fronton, zijn handbogen, pijlkokers en een lauwerkrans uitgehouwen. 

Toestand
Redelijk

Eigenaar
Universiteit van Amsterdam

Huidige toestand
Minder geworden, hier en daar verveloos, deur overgeschilderd waardoor het reliëf en beslag bijna verdween

1650 - Herenlogement

Keizersgracht 365-367

Historie
Het ’s Heerenlogement is hier nooit geweest. De poort met opschrift zat in het voormalige Oudezijds Heerenlogement aan de Grimburgwal waarin tot de sloop in 1875 een veilinglokaal was gevestigd.
In 1647 kwam het Prinsenhof geheel beschikbaar voor de Admiraliteit, die er al sinds 1597 vergaderde. Inmiddels was op het terrein ten zuiden van de Grim tegenover de Oudezijds Voorburgwal op de plaats van de eerdere  en eerste "scafferie" (stadstimmertuin) de oudere aanwezige bebouwing door Philips Vingboons verbouwd tot een fraai Oudezijds Heerenlogement dat in 1647 werd betrokken. Ook hier logeerden hoge gasten: Amalia van Solms, stadhouder Willem III en Tsaar Peter de Grote. Als er geen gasten waren werden er veilingen gehouden. Tenslotte werd het alleen maar voor veilingen gebruikt en in 1875 werd het gesloopt ten behoeve van nieuwbouw voor het Binnengasthuis. De veilinghouder heeft toen het poortje laten overbrengen naar Keizersgracht 365, waar hij nog korte tijd zijn veilingen heeft voortgezet.

Toestand
Voortreffelijk

Eigenaar
Niet vastgesteld (in 1997 verbouwd tot appartementengebouw; de VVE kreeg vergunning voor wijziging en restauratie, eigenaar blijft de Gemeente Amsterdam)

Huidige toestand
Ongewijzigd

Voor het pand Keizersgracht 365-367 verwijzen wij u graag naar de site Amsterdamse Grachtenhuizen. Behalve meer gegevens over de samenvoeging van beide panden tot verkooplokaal en plaatsing van het poortje ook een aantal foto's waaronder nevenstaande. Daarop is te zien dat de leeuwen, het stadswapen en de kroon ooit vernieuwd zijn en de hoogte vergroot is.

Zaterdag 27 maart 1920 - Na zes weken staken claimt de NVV dat de stakingskas nog lang niet leeg is en men zelfs overweegt de staking uit te breiden. De Bond van personeel in openbare diensten is bereid mee te staken. In diverse andere sectoren is ook strijd gaande voor een beter loon en blijkt stakingsbereidheid.
De werkgevers menen dat de staking vanzelf strandt door geldgebrek, het is buigen of barsten. De NVV roept in landelijke vergaderingen en meetings op tot extra bijdragen om het langer vol te kunnen houden.

Afb: Stadsarchief Amsterdam

Zaterdag 27 maart 1920 - De bewaking van de Amsterdamse haven wordt overgenomen door militaire politie zodat de gemeentepolitie zich meer op de taken in de stad kan richten. Maar ook daar worden ze soms ondersteund door militaire politie. Op Wittenburg ontdekt de politie een gezochte man die op dat moment deelneemt aan een stakingspost. Als ze hem willen aanhouden gaat hij er vandoor met een rechercheur op de hielen. Op de vlucht ziet de man een patrouille te paard van de militaire politie aankomen en vlucht de Grote Wittenburgerstraat in. De patrouille neemt deel aan de jacht en lost een gericht schot dat rakeling langs het hoofd van de vluchteling gaat. Hij rent een huis binnen waar hij na een tijdje door de gemeentepolitie uit gehaald wordt.

Afb: Stadsarchief Amsterdam

Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2020. De keuze 2014 t/m 2019 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.

Aanmelden voor deze digitale uitgave    -    Afmelden voor deze digitale uitgave